Η πρώτη γεύση από Τζόναθαν Σταρκ ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Οχι, δεν θα βιαστούμε να τον βγάλουμε… Γκάλη, όμως κάποια στοιχεία φαίνονται εξ αρχής. Οπως εξ αρχής είχε διαφανεί ότι ο Μάρκους Καρ δεν δείχνει τίποτα, ο αντικαταστάτης του δείχνει και παραδείχνει.
Αυτά που μας έδειξε ο Αμερικανός γκαρντ τα έδειξε σε ένα ματς εκτός έδρας, κόντρα σε μια ομάδα με μεγαλύτερο μπάτζετ από τον Άρη, η οποία μάλιστα καιγόταν περισσότερο για τη νίκη από ότι ο «Θεός του πολέμου».
Πρώτα από όλα έπαιξε με καλώς εννοούμενο θράσος. Κάτι που δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ ο Καρ, ο οποίος όσο τα παιχνίδια περνούσαν τόσο πιο φοβισμένα έπαιζε. Αντιθέτως ο Σταρκ έπαιξε ακόμη και στα κρίσιμα σημεία με αυτοπεποίθηση, παίρνοντας προσπάθειες και ευστοχώντας μάλιστα.
Επιπλέον, παρότι ούτε ο Σταρκ είναι καθαρός πλέι μέικερ και η ασίστ δεν φαίνεται να είναι το φόρτε του (αν και πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη για ασφαλέστερα συμπεράσματα), διαθέτει τα εξής: Το γεγονός ότι είναι καλός χειριστής της μπάλας και συνάμα γρήγορος, με εκρηκτικό πρώτο βήμα, του δίνει τη δυνατότητα να κατεβάσει τη μπάλα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δεν αναφέρομαι στην οργάνωση μιας επίθεσης. Αυτό είναι κάτι που θα δούμε όταν μάθει τα συστήματα του Καστρίτη. Αναφέρομαι αρχικά στο κατέβασμα της μπάλας χωρίς «παρατράγουδα», όπως συνέβαινε συχνά με τον Καρ από τον οποίο έκλεβαν τη μπάλα ακόμη και οι αντίπαλοι σέντερ.
Από εκεί και πέρα ο Σταρκ δείχνει πως είναι και καλός σουτερ από μακρινή απόσταση, αλλά και μπορεί να σουτάρει και μετά από «ξαφνική στάση», δηλαδή τζαμπ στοπ. Επίσης δημιουργεί για τον εαυτό του, έχει χαρακτηριστικά σκόρερ, ενώ με την εκρηκτικότητά του έχει την ικανότητα να δημιουργεί ανισορροπίες στην αντίπαλη άμυνα. Αυτό το πλήρωσε ακριβά η Τουρκ Τέλεκομ, όταν ο Αμερικανός πέρασε επανειλημμένως κάτω από το καλάθι της, τη μπέρδεψε και τελικά σκόραρε με ξαφνικά σουτάκια από τα 2-3 μέτρα.
Ο Άρης φαίνεται οτι αποκτά και έναν τρίτο «πόλο» για το σκοράρισμά του στα γκαρντ και έτσι αφαιρείται σημαντικό μέρος από το «βάρος» που έπεφτε στις πλάτες των Τολιόπουλου και Γκάλινατ.
Βεβαίως δεν θα πρέπει να απαιτεί κανείς ο Σταρκ να βάζει 20άρες σε κάθε ματς. Φυσικά αν μπορεί να το κάνει συχνά καλοδεχούμενο. Αν όμως συνεισφέρει με ένα μέσο όρο στα όρια του διψήφιου και λίγο πάνω, τότε θα είναι αρκετό.
Αν προσθέσουμε και τον «πόλο» Μπλούμπεργκς που προστέθηκε πρόσφατα λόγω του τραυματισμού του, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Γιάννης Καστρίτης έχει πλέον μια σαφώς περισσότερες επιλογές και ουσιαστικά μια «άλλη ομάδα».