Μια απλή βόλτα στο Λος Άντζελες μετατράπηκε σε μια από τις πιο προσωπικές και συγκινητικές στιγμές της ζωής του Λούκα Ντόντσιτς. Εκεί, στο πεζοδρόμιο, στεκόταν ο Ούρε Νοβάκ — ένας φίλος από τα παλιά, που έμοιαζε χαμένος στο χρόνο και τις αποτυχίες.
Ο Ούρε δεν ήταν πια ο ίδιος. Άλλοτε ανερχόμενο ταλέντο της Σλοβενίας, είχε χαθεί μέσα σε τραυματισμούς, απορρίψεις και σιωπηλές μάχες. Έμοιαζε με φάντασμα του παρελθόντος. Ο Ντόντσιτς, όμως, δεν έμεινε αμέτοχος. Τον πλησίασε, του μίλησε, τον άκουσε.
Χωρίς φανφάρες και κάμερες, του πρότεινε κάτι απλό αλλά βαθιά ουσιαστικό: μια δεύτερη ευκαιρία. Μια θέση σε αθλητική ακαδημία στο Λ.Α., δίπλα σε νέα παιδιά, όχι ως αστέρι αλλά ως άνθρωπος που έχει να πει μια ιστορία.
Για τον Ούρε, ήταν ένα χέρι που τον τράβηξε έξω από την αφάνεια. Για τον Λούκα, ήταν μια υπενθύμιση πως η αληθινή αξία δεν μετριέται σε πόντους και τίτλους — αλλά στο πώς φέρεσαι σε αυτούς που ήταν δίπλα σου όταν ήσουν ακόμη “κανείς”.