Μην μπερδεύεστε. Το κείμενο είναι φρέσκο. Αυτός ήταν ο τίτλος του blog, μετά την επικράτηση του Ολυμπιακού στο Μαυροβούνιο. Με αντίπαλο την Μπούντουτσνοστ. Νίκη, η οποία (λανθασμένα) γέννησε προσδοκίες.
Και ρωτάω ξανά: ε και λοιπόν; Νίκησε μία από τις τελευταίες ομάδες στη βαθμολογία και ξάφνου λύθηκαν όλα τα προβλήματα του. Λύθηκαν;
Ο αγώνας με την Μπάγερν… απάντησε «ναι». Με τρεμάμενη φωνή. Ο διασυρμός στην Ισπανία μας λέει το αντίθετο. Με βροντερή φωνή. Ένα απίστευτο… ουρλιαχτό που κραυγάζει πως το πρόβλημα υπάρχει και δεν μπορεί να φύγει.
Νομίζω ότι η δεύτερη απάντηση είναι η σωστή. Η πρώτη μοιάζει με ένα υποκατάστατο. Μία ψευδαίσθηση.
Από την αρχή της χρονιάς, ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε ζητήσει «υπομονή». Και πως μετά τον Δεκέμβριο, θα δούμε τον Ολυμπιακό (του). Αίτημα λογικό. Ο Δεκέμβριος κύλησε. Ο Γενάρης το ίδιο. Φτάσαμε σχεδόν στον Απρίλιο.
Και το… τροπάριο είναι το ίδιο. Κακό μπάσκετ, πελάγωμα στο παρκέ και φυσικά δικαιολογίες.
Ο βοηθός του Μπλατ, Κεστούτις Κεμζούρα παραδέχτηκε πως το προπονητικό επιτελείο απέτυχε. Ο Ολυμπιακός απέτυχε.
Δεν χρειαζόταν να το πει. Νομίζω ότι το προπονητικό επιτελείο έχει αποτύχει, από τη στιγμή που επιτρέπει στην ομάδα να χάνει το μυαλό της.
Αποχώρηση από τον ημιτελικό Κυπέλλου.
Άρνηση συμμετοχής σε αναμέτρηση πρωταθλήματος.
Ακόμη και τον Κόμπι Μπράιαντ να είχε ο Ολυμπιακός στο ρόστερ του, και αυτός θα είχε χάσει το μυαλό του.
Ο κόουτς Μπλατ (μας) είπε ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Την ίδια στιγμή, φαίνεται να μην υπάρχει λύση.
Όταν ο αντίπαλος θα κλείσει τον Ολυμπιακό και θα… στραγγαλίσει τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, η εικόνα είναι ίδια. Και απογοητευτική.
Κι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον Αμερικανοισραηλινό. Δικές του οι επιλογές των νέων παικτών. Δική του η φιλοσοφία. Δική του και η αδυναμία να αλλάξει κάτι ριζικά και ουσιαστικά στο παιχνίδι του Ολυμπιακού.