Ομάδα, έστω Χ, αδυνατεί να επεκτείνει το συμβόλαιο του βασικού της στόπερ, αφού ζητάει να αμείβεται όσο ο μόνιμα παροπλισμένος συμπαίκτης του που αγωνίζεται στην ίδια θέση.
Ξαφνικά, και ενώ δεν έχει προκύψει θέμα για ενίσχυση στη θέση του, κυκλοφορεί σενάριο αγοράς κεντρικού αμυντικού από άλλη, ξένη ομάδα, στην οποία ιδιοκτήτης ήταν ο νυν ιδιοκτήτης της Χ και στην έδρα της έχει τη δική του, επιχειρηματική.
Ρωτάς τους μάνατζερ του ποδοσφαιριστή. Το πρώτο πράγμα που απαντούν είναι: «ποιος είναι ο τεχνικός διευθυντής της Χ»; Δεν έχουν ιδέα.
Εκείνη την ώρα το ακούν για πρώτη φορά και ψάχνουν να δουν τι τρέχει. Λίγο αργότερα, η σεναριολογία ενισχύεται: «συμφώνησαν οι ομάδες».
Οι μάνατζερ δεν κρύβουν τη δυσφορία τους, αφού εκτιμούν πως έχουν γίνει προσεγγίσεις χωρίς τη δική τους συναίνεση, πρακτική συνηθισμένη στη μεταγραφική λειτουργία της Χ, αλλά και πλέον και στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Λίγο αργότερα, ο τεχνικός διευθυντής της Χ, ο οποίος έγινε και ο δέκτης των παραπόνων των μάνατζερ του ποδοσφαιριστή, διαψεύδει – ως όφειλε – τα πάντα.
Συμφωνία, παρότι πανάκριβη περίπτωση, μπορεί να προκύψει, δεν αντιλέγω. Εγώ όμως που είμαι καχύποπτος, το βλέπω αλλιώς. Με έναν σμπάρο, δύο τρυγόνια. Πως; Το μήνυμα πέρασε; Τι που; Στον άλλον, τον ζόρικο, κεντρικό αμυντικό ντε…
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, συμπτωματική…