Τι άλλο μπορείς να γράψεις και να πεις γι’ αυτή την κατάσταση; Η Εθνική ομάδα έχει μετατραπεί σε θίασο και τα χαστούκια διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Κι εκεί που νομίζεις πως έπιασε πάτο, έπεται άλλο ένα αποτέλεσμα για να σε σοκάρει.
Η ισοπαλία με το Λίχτενσταϊν εντάσσεται σε ένα ακόμη από τα κατορθώματα της τελευταίας πενταετίας. Εχουμε να υπερηφανευόμαστε ακόμα για ήττες από τα Νησιά Φερόε, για την εντός έδρας ήττα από την Αρμενία, για το γεγονός πως χάνουμε πέμπτο σερί ματς και πολλά άλλα.
Παίκτες που τους βλέπεις στις ομάδες τους να διαπρέπουν, φορούν το εθνόσημο και ξεφτιλίζονται. Τους κοιτάς και είναι σα να βρίσκονται σε άλλο γήπεδο. Σα να μη θέλουν να προσπαθήσουν καν. Μόνο θλίψη και λύπηση προκαλεί αυτή η Εθνική ομάδα και το μερίδιο ευθύνης ξεκάθαρα βαραίνει τους πάντες.
Όταν έχεις αλλάξει τόσους προπονητές, δε γίνεται να μη φταίνε άλλοι. Φυσικά για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα έχει ευθύνη και ο Φαν’τ Σιπ που κάνει τη μυθική αλλαγή του Μασούρα με τον Γιαννούλη με το που έχει ισοφαριστεί. Αλλά οι παίκτες; Δεν έπρεπε να το έχουν καθαρίσει αυτό το ματς ακόμη και εάν δεν υπήρχε προπονητής στον πάγκο; Δεν έχουν κουραστεί να γίνονται περίγελος σε όλη την Ευρώπη; Η ΕΠΟ; Δεν πρέπει να αναλάβει κάποια στιγμή και εκείνη το μερίδιο που της αναλογεί;
Φτάσαμε πια να χαίρονται όλοι που παίζουν μαζί μας. Το Λιχτενστάιν είχε μόνο ήττες μακριά από την έδρα του την τελευταία πενταετία. Στο ΟΑΚΑ, όμως, πήρε βαθμό και μαγκιά του. Κι εμείς έχουμε μείνει στην Εθνική ομάδα του Σάντος. Έκτοτε το χάος. Φτάσαμε να ακούσουμε από τον Μπακάκη πως «παίξαμε πολύ καλύτερα», λες και έπρεπε να το περηφανευόμαστε. Κάπου εκεί σταματάει η συζήτηση, κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως πολλοί δεν ξέρουν που βρίσκονται και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που πρέπει να λυθούν…