Είσαι Παναθηναϊκός και έχεις δει τόσα όλα αυτά τα χρόνια. Το ρεσιτάλ Κομίνη δεν γίνεται να σου κάνει εντύπωση. Ούτε υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε περαιτέρω.
Αλλού πρέπει να σταθεί ο Παναθηναϊκός. Γιατί το γνωρίζουν όλοι ότι εκτός των τεσσάρων γραμμών είναι αδύναμος. Δεν θα αλλάξει κάτι είτε το γράψω εγώ είτε το λες εσύ κάθε μέρα σε φίλους και γνωστούς.
Το βασικό ήταν πως η ομάδα του Γιώργου Δώνη λίγες μέρες μετά την ήττα με κάτω τα χέρια στο Φάληρο, έβγαλε αντίδραση. Εννοείται πως ο Ολυμπιακός δεν ήταν ίδιος με τότε. Έχει πάρει το πρωτάθλημα, έχει χαλαρώσει πολύ και σκέφτεται πλέον τον τελικό του Κυπέλλου και το ματς με τη Γουλβς. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να σταθεί κανείς πολύ στο πόσο έκλεισε η ψαλίδα βάσει του ματς. Ωστόσο, το «τριφύλλι» ήταν αυτό που έπρεπε σε αντίθεση με άλλους στο ΟΑΚΑ.
Από εκεί και πέρα, αξίζει να σημειωθεί και κάτι ακόμα. Ευτυχώς που υπάρχουν τα πλέι οφ και που έγινε ό,τι έγινε. Σκεφτείτε να μην έφευγαν οι Ινσούα, Γιόχανσον, Ζαχίντ και Δώνης; Θα βλέπαμε αυτούς που παίζουν τώρα; Κάποιοι, μάλιστα, με τις εμφανίσεις τους εκθέτουν το προπονητικό τιμ για το πώς τους χρησιμοποιούσε όλη τη σεζόν.
ΥΓ Δεν ξέρω ποιο είναι το ταβάνι του Θεοχάρη. Μπορεί να μην είναι ψηλό. Η φάση, όμως, που κάνει το τάκλιν στον Λοβέρα, στη συνέχεια σώζει το κόρνερ και διώχνει δείχνει ένα παιδί που παλεύει, που έχει δίψα να παίξει και να αποδείξει. Τέτοιοι παίκτες, όταν είναι δικά σου παιδιά, αξίζουν μία παραπάνω ευκαιρία.