Ο ΠΑΣ Γιάννινα έδινε… τελικό. Όλοι γνώριζαν πως είναι καταστροφή να μη νικήσει την ΑΕΛ. Και τελικά τι σου μένει από αυτό το ματς; Η ωραία ενέργεια μετά το φινάλε, όταν οι παίκτες χειροκροτήθηκαν και χειροκρότησαν τους οπαδούς.
Καμία προσπάθεια, καμία ευκαιρία (πλην ίσως του δοκαριού), τίποτα αγωνιστικό. Γιατί η ομάδα του Γιάννη Πετράκη έκανε απλά μία συμπαθητική εμφάνιση. Με ημίμετρα, όμως, δουλειά δεν γίνεται. Θα εξαρτάσαι και από τους άλλους. Χρειάζονται και υπερβάσεις για να σωθείς.
Προφανώς και ο ΠΑΣ Γιάννινα ήταν καλύτερος από την ΑΕΛ. Πώς θα μπορούσε να μην είναι; Ο αντίπαλος είχε συγκεκριμένο πλάνο. Αφήνω την μπάλα σε εκείνους, κλείνω κάθε διάδρομο, ροκανίζω χρόνο και το μόνο που με νοιάζει είναι να μη δεχτώ γκολ. Το πέτυχε ο Τζανλούκα Φέστα αυτό που ήθελε;
Δεν έχει νόημα να κάτσουμε να μετρήσουμε τις τελικές που έκαναν οι παίκτες του Πετράκη. Το θέμα είναι να βλέπεις ποιες ήταν οι πραγματικές ευκαιρίες. Μιλάμε για 3-4 φάσεις. Επομένως, πηγαίνουμε πάλι στη συζήτηση που κάνουμε από την αρχή της σεζόν. Μηδέν φαντασία, ελάχιστες ατομικές ενέργειες και μία απόλυτα προβλέψιμη ανάπτυξη.
Αν ψάχνει κανείς για θετικά, δύο είναι τα ονόματα στα οποία αξίζει να σταθούμε. Το πρώτο ο Πάντελιτς. Έδειξε να πατάει καλύτερα. Είχε το δοκάρι και πήρε πρωτοβουλίες. Το δεύτερο είναι ο Παμλίδης. Μπήκε μέσα και στο διάστημα που αγωνίστηκε κατάφερε να κάνει όσα οι Αθανασιάδης και Λεό δεν έκαναν μαζί όση ώρα αγωνίστηκαν. Κινητικός, πρώτος στην μπάλα και με κίνητρο να δείξει κάτι. Μεγάλο πράγμα το κίνητρο και κάποιοι δεν φαίνεται ότι το έχουν.
Κλείνοντας, η διακοπή θα κάνει καλό. Ίσως ανέβουν κάποιοι. Και το βασικότερο είναι ότι θα επιστρέψουν Κριζμάν και Σεργκελασβίλι. Αμφότεροι είναι πολύτιμοι και απαραίτητοι για τα ματς σε Λιβαδειά και Ηράκλειο, στα οποία παίζεται όλη η σεζόν.