ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ

Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, «έπεσαν» πριν γίνουν πνευματικά άστρα και στυλοβάτες της Εκκλησίας

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος με τους βίους τους, έδωσαν το μήνυμα πως κάθε ανθρώπινη πτώση μπορεί να μεταμορφωθεί σε αιώνια δόξα.

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος με τους βίους τους, έδωσαν το μήνυμα πως κάθε ανθρώπινη πτώση μπορεί να μεταμορφωθεί σε αιώνια δόξα.
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά

Οι δύο πρωτοκορυφαίοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος, οι στύλοι της Ορθοδοξίας που στερέωσαν το αιώνιο οικοδόμημα της Εκκλησίας και φώτισαν την οικουμένη με το χαρμόσυνο φως του Ευαγγελίου, είναι το μεγαλύτερο αποστολικό καύχημα των αιώνων.

Ένας ταπεινός ψαράς, αυθόρμητος και παρορμητικός, ο Πέτρος. Ένας μορφωμένος άνθρωπος, τετραπέρατος και άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, ο Παύλος. Και οι δύο έγιναν πρωταγωνιστές του πάνσοφου θεϊκού σχεδίου και από μια ταπεινή γωνιά της γης, μεταλαμπάδευσαν τον «θησαυρό της αληθείας» σε όλον τον κόσμο.

Πέτρος και Παύλος: Από την πτώση, στην θέωση

Όταν μας καταλαμβάνει η απογοήτευση και η ολιγοπιστία για την σωτηρία της ψυχής μας, ο νους πρέπει να πηγαίνει στον Πέτρο και τον Παύλο. Γιατί και οι δύο πριν ανοίξουν τα φτερά τους και γίνουν αετοί του πνεύματος, είχαν ένα βεβαρημένο παρελθόν κάποιας μεγάλης ηθικής πτώσης.

Ο μεν Απόστολος Πέτρος απαρνήθηκε τον Χριστό πάνω στην πιο κρίσιμη ώρα. Ο δε Απόστολος Παύλος έγινε μανιώδης διώκτης του χριστιανισμού, μέχρι να γίνει δέκτης ενός τιμωρητικού θαύματος και να ακούσει εκείνο το φοβερό «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;», που άλλαξε τη ζωή του διαπαντός. Ο ένας έκλαψε πικρά και στη συνέχεια είδε τον Αναστημένο Χριστό να τον ελέγχει. Ο άλλος άκουσε την φωνή του Θεού, έπεσε κάτω σαν νεκρός, έμεινε τρεις ημέρες τυφλός και νηστικός. Και οι δύο βίωσαν ένα γεγονός που τους συγκλόνισε, ένα γερό «τράνταγμα» που τους οδήγησε σε μια ριζική μετάνοια και μια πνευματική αναγέννηση.

Ο Πέτρος που απαρνήθηκε τον Χριστό, έφτασε να τον κηρύττει μέχρι το φρικτό μαρτύριο, μέχρι να σταυρωθεί στην Ρώμη, ζητώντας να τον τοποθετήσουν ανάποδα στον Σταυρό γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να υπομείνει μαρτύριο παρόμοιο με αυτό του Χριστού. Ο δε Παύλος, που πρόσκαιρα έχασε το φως του ως τιμωρία για τη ζηλωτική μανία του, ήταν αυτός που άνοιξε τα πνευματικά μάτια του ανθρώπινου γένους, με τις θεόπνευστες επιστολές του, με το πύρινο κήρυγμα του και την ίδρυση των κατά τόπους Εκκλησιών. Μαρτύρησε και εκείνος στη Ρώμη, παραδίδοντας το πνεύμα δι’ αποκεφαλισμού.

Ένας αρνητής και ένας φανατικός αντι – χριστιανός, δια της μετανοίας τους έλαβαν τέτοια Χάρη που έφτασαν έως σημείου να ανασταίνουν νεκρούς και να θεραπεύουν αρρώστους ακόμα και με τον ίσκιο τους. Ο Απόστολος Παύλος που φυλούσε στα πόδια του τα ιμάτια που άφηναν οι Ιουδαίοι για να λιθοβολήσουν τον πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο, έφτασε σε τέτοια πνευματική «νεκρανάσταση» που έγραψε τον – άφταστης ομορφιάς και ανυπέρβλητου πνευματικού βάθους – ύμνο της Αγάπης. Τέτοια μεταμορφωτική δύναμη διαθέτει η μετάνοια.

Πρότυπα για το πως πρέπει να πορεύεται η Εκκλησία

Ο Πέτρος και ο Παύλος έδωσαν το ανεκτίμητο στίγμα τους και για την ίδια τη φύση της Εκκλησίας. Δίδαξαν στο πλήρωμα της, πως πέρα από τις όποιες συγκρούσεις απόψεων, το Άγιο Πνεύμα εκφράζεται μέσα από την συνοδικότητα άλλα και την προσκόλληση στις αλήθειες που δίδαξε ο Χριστός.

Μπορεί οι Απόστολοι να ήταν πλήρεις θείας χάριτος, άλλα ως άνθρωποι είχαν τις διαφωνίες τους, και υπήρξε προστριβή για το αν θα πρέπει να διαδοθεί ο λόγος του Θεού και στους εθνικούς, δηλαδή τους μη Εβραίους, τους ειδωλολάτρες. Ο Πέτρος ήταν διστακτικός και ο Παύλος ήταν απόλυτος πως η Βασιλεία του Θεού ανήκει σε όλους. Το θέμα λύθηκε στη λεγόμενη Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ., όπου ο Πέτρος τελικά παραδέχθηκε ότι ο Θεός δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε Ιουδαίους και Εθνικούς.

Έτσι ο Απόστολος Πέτρος ανέλαβε να κηρύττει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Απόστολος Παύλος στα άλλα έθνη. Μαζί με τους υπόλοιπους Αποστόλους, θεμελίωσαν το οικοδόμημα της Πίστης που φανέρωσε ο Χριστός με τη ζωή Του, το κήρυγμα Του, την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

Ανέκαθεν υπήρχαν, άλλα και σήμερα υπάρχουν προστριβές στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όμως το παράδειγμα των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων μας δείχνει πως προτεραιότητα έχει πάντα η συνοχή του σώματος του Χριστού, η ενότητα της Εκκλησίας, με την σύμπνοια Κλήρου και Λαού που εργάζονται από κοινού για έναν άγιο σκοπό.

Οι Απόστολοι ενέπνευσαν και το αγωνιστικό φρόνημα που θα πρέπει να διακατέχει την Εκκλησία, αφού δεν δίστασαν να έρθουν σε άμεση σύγκρουση με αρχές και εξουσίες, δεν λογάριασαν Αυτοκράτορες, διατάγματα, διωγμούς, βασανιστήρια, κακουχίες, συκοφαντίες και προδοσίες. Υπήρξαν ασυμβίβαστοι και αταλάντευτοι στα θέματα της Πίστης.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν το τότε παγκοσμιοποιητικό σύστημα, που υποδούλωνε λαούς, απαιτούσε πλήρη υποταγή και εξουδετέρωνε τους «αμφισβητίες» τoυ διεθνούς καθεστώτος. Μια προδρομική κατάσταση αυτού που συμβαίνει στις μέρες μας, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, με πολύ πιο ύπουλους τρόπους. Σημαντικό να ακολουθούμε το παράδειγμά των Αποστόλων και σε αυτό το θέμα, δηλαδή την στάση μας απέναντι στις σκοτεινές επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης.

Οι Απόστολοι είχαν κυριολεκτικά όλον τον κόσμο απέναντι τους, άλλα τον νίκησαν γιατί ακολούθησαν με όλο τους το είναι, Αυτόν που τους είπε «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο».

Ο λόγος του Πέτρου και του Παύλου παραμένει ανεκτίμητος και σωτήριος στον αιώνα. Ο ένας σαν αλιεύς, «αλιεύει» ακόμα ψυχές για την αιώνια σωτηρία και ο άλλος ως σκηνοποιός στο επάγγελμα, προάγει τους πιστούς ώστε να βρεθούν «εν σκηναίς δικαίων».

Εμείς ας ζητούμε από τους Αγίους Πέτρο και Παύλο να αξιωθούμε την δική μας πνευματική μεταμόρφωση. Να βγάλουμε αιώνιο κέρδος, από κάθε πτώση της χωμάτινης φύσης μας. Και να ευχηθούμε να μας εμφυσήσουν ιεραποστολικό πνεύμα, σε μια εποχή που απλώνεται παντού μια σαρωτική πνευματική ξηρασία…

 

Exit mobile version