Πρέπει να γυρίσεις πίσω, πολύ πίσω. Ίσως ο τελευταίος των «μοϊκανών», δηλαδή εκείνων των αμυντικών μέσων που να ήξεραν την μπάλα με το καντάρι, να ήταν ο Ορμπάιθ. Τέσσερα χρόνια και βάλε δηλαδή.
Σαφώς και παίκτες σαν τον Μιλιβόγεβιτς, ή ακόμα και τον Σάμαρη δεν μπορούν να αγνοηθούν στο μεσοδιάστημα. Ειδικά ο Λούκα ήταν «εξάρι» από αυτά που ο Ολυμπιακός έδωσε και δεν βρήκε διάδοχο. Στην πορεία καταλαβαίνεις βέβαια πόσο δύσκολο είναι να γεμίσουν μερικά παπούτσια. Κι αυτά του Λούκα είναι, πράγματι, πολύ δύσκολο.
Ο Μπίμπαρς Νάτχο όμως είναι άλλο πράγμα. Προσοχή. Στο γήπεδο θα φανούν όλα, καμιά μεταγραφή δεν αποδείχθηκε καλή μόνο από την τζίφρα, όμως μερικά πράγματα είναι ήδη κεκτημένα.
Ο Ολυμπιακός παίρνει παίκτη επιπέδου… Ολυμπιακού. Ξεκάθαρο είναι, δεν χρειάζεται να «σπάσει» σε… πενηνταράκια. Ο Ολυμπιακός παίρνει επίσης έναν ποδοσφαιριστή σε εξαιρετική τιμή. «Καθαρά» 650 χιλ. ευρώ ετησίως (άντε με μπόνους να φτάσει 850) για δύο χρόνια, χωρίς πληρωμή σε κάποια άλλη ομάδα είναι αυτό που λέμε… μανατζερικά «good job». Και είναι τέτοια.
Το ποδοσφαιρικό κέρδος που προσδοκά είναι ακόμα μεγαλύτερο. Play maker. Στα… χαμηλά του γηπέδου. Η πλήρης απελευθέρωση του Κώστα Φορτούνη. Δεν υπάρχει πλέον καμία απολύτως δικαιολογία για τον Ελληνα μέσο. Εκανε μια εξαιρετική σεζόν με τον Σίλβα στον πάγκο. Πιο σωστά… έκανε μια εξαιρετική σεζόν με έναν Μιλιβόγεβιτς πίσω του. Τις επόμενες, με Ρομαό, Μάρτινς, Οφόε, δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Με τον Νάτχο πίσω του, πρέπει να γίνει ξανά ο Φορτούνης της σεζόν 2015-16.
Ο Ολυμπιακός δεν χρειαζόταν έναν παίκτη σαν τον Νάτχο. Χρειαζόταν τον Νάτχο. Αυτόν τον τύπο που θα βγάλει την μπάλα από την άμυνα με ασφάλεια, θα βοηθήσει στο build up της επίθεσης από τη δική του μεγάλη περιοχή, που θα «σπάσει», θα μοιράσει, θα παίξει κάθετα. Και όλα αυτά στην «οικονομική συσκευασία» ενός οκταριού που καλύπτει πολλά μέτρα στο γήπεδο και στο τέλος του ματς έχει μια φανέλα μούσκεμα στον ιδρώτα. Με έναν… Γκιγιέρμε δίπλα του, θα πατάει και περιοχή. Σκοράροντας μάλιστα…