Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ήταν ένας, μεταξύ άλλων, συγγραφέας που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και ελάχιστα από τους κριτικούς. Ο λόγος ήταν πως έγραφε απλά, κατανοητά. Προσπαθούσε να εντυπωσιάσει με απλές εκφράσεις. Σε μία από αυτές έλεγε: «πως πρέπει να πεθάνεις πολλές φορές για να ζήσεις». Πόσο ταιριάζει, αλήθεια, στην ΑΕΚ.
Λαϊκό, λαοφιλές άθλημα το ποδόσφαιρο. Ταιριάζει σε απλοϊκές αναλύσεις. Υπήρξε ποδοσφαιρικός θάνατος για την «Ενωση». Πέντε χρόνια πίσω. Πτώση στην 3η εθνική κατηγορία. Πόσο πιο χαμηλά μπορούσε να βρει μια ομάδα με το ειδικός βάρος και τη φανέλα της ΑΕΚ; Έπιασε πάτο. Έξυσε τον πάτο του βαρελιού. Όμως δεν σταμάτησε να κοιτάει ψηλά. Τη βοήθησε σε όλη αυτή την πορεία της το γεγονός πως μπορεί να κοιτούσε τον ουρανό, αλλά δεν πήρε ποτέ τα πόδια της από τη γη.
Προχωρούσε αργά και σταθερά. Στηριζόμενη στη δική της λογική. Βήμα βήμα, κέρδισε έδαφος, διατηρούσε τον κόσμο της και σήμερα έφτασε να βρίσκεται στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, να είναι πρωταθλήτρια Ελλάδας και να χτίζει το δικό της γήπεδο. Πέντε χρόνια κράτησε το «πήγαινε – έλα» στην ποδοσφαιρική κόλαση και τον παράδεισο. Εκεί βρίσκεται η ΑΕΚ από το βράδυ της Τρίτης.
Με τέτοια καταιγίδα δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει αβρόχοις ποσί. Το άγχος. Αυτό το άτιμο. Παραλύει τις αισθήσεις. Κάνει το σώμα να μην υπακούει το πνεύμα. Ο Λόπες χάνει την ψυχραιμία του από την πίεση. Ο Λιβαϊα πάνω στην εκτόνωση της έντασης. Η ΑΕΚ θα τους χάσει αμφότερους για αρκετά ματς. Κι όμως. Είναι ψιλά γράμματα. Διότι έχει μικρή σημασία ποιοι θα βρεθούν να παίζουν στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ. Σημασία έχει πως η ΑΕΚ θα βρίσκεται ξανά εκεί, ανάμεσα στις κορυφαίες. Έχοντας, πρώτα, πεθάνει προκειμένου να ζήσει ξανά!