Κριτική. Επιβεβλημένη. Ευθύνη δημοσιογραφικά. Οταν βλέπει, διαπιστώνει κάτι που την επιβάλλει, τότε δημοσιο-γραφεί. Στο Sportime δεν περιμένουμε το κύμα για να το καβαλήσουμε μαζί με τους υπόλοιπους. Παίρνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και καταγράφουμε αυτό ακριβώς που μαθαίνουμε, βλέπουμε, ξέρουμε την στιγμή που συμβαίνει. Και κρινόμαστε.
Για την Εθνική και το τι συμβαίνει στα ενδότερά της, όλη η δημοσιογραφική κάστα που ασχολείται με την καθημερινότητα του ρεπορτάζ της, αλλά και του λεγόμενου κυβερνητικού, της ΕΠΟ δηλαδή, το ξέρει. Καιρό. Δεν βάζω στην εξίσωση το περυσινό φθινόπωρο, που τότε με τις εξαιρετικές εμφανίσεις της, η «γαλανόλευκη» έδωσε ελπίδα, έβγαλε ζωντάνια, πότισε μια αύρα στο κοινό που άρεσε, που γούσταρε, που τράβαγε ξανά κοντά της.
Με μια λεπτομέρεια. Τότε, τα παιχνίδια εκείνα, ήταν παντελώς αδιάφορα. Χωρίς καμία σημασία, χωρίς κανέναν βαθμολογικό στόχο, χωρίς κίνητρο. Φιλικά με μανδύα επίσημου ήταν. Πίεση μηδέν, εύκολα διαχειρίσιμα. Από όλους. Και φυσικά από τον εκλέκτορα, ο οποίος προσπάθησε να χτίσει πάνω τους για να κερδίσει πρώτα αποδυτήρια, μετά media, μετά κόσμο και μετά (και κυρίως) τους πάντα απαραίτητους ενδοομοσπονδιακούς «συνεργάτες» και συνεργάτες.
Όλα έγιναν. Αλλά τώρα, από τον Σεπτέμβριο κιόλας, τα παιχνίδια μετράνε. Εχουν αντίκρισμα. Εχουν πίεση. Εχουν στόχο. Μια εναλλακτική δίοδο για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Ο ίδιος ο Φαν’τ Σχιπ το είπε, πριν καν την έναρξη του ομίλου του Nations League. Ομίλου που σε άλλες εποχές, θα έφταναν 10 διεθνείς σε κάθε ματς για να κερδίσουμε.
Πλέον, φτάνουμε σε σημείο εκούσια να παίζουμε με 10. Καταγράφηκε από το Sportime αυτή η πατέντα μετά από νικηφόρο αποτέλεσμα, επί της Μολδαβίας, με την ακατανόητη, αντιποδοσφαιρική επιλογή να παίζει στόπερ, δεξιός μπακ. Πλέον, μετά την προχτεσινή επανάληψη είναι κοινός τόπος, σε συνδυασμό πάντα με την κάκιστη εικόνα της Εθνικής στο δεύτερο μέρος του ματς με το Κόσοβο.
Γιατί, στα τέσσερα φθινοπωρινά ματς, που ακριβώς έπαιξε; Όχι καλά, αλλά ορθολογικά. Ακόμη και στο ένα που φάνηκε (κάπως) να τσουλάει το τόπι, στην Πρίστινα, φρόντισε ο Ολλανδός μαζί με τους υπεύθυνους συνεργάτες του, να χαλάσουν το κλίμα με την αποπομπή, αρχικά σε ενημέρωση στο αεροδρόμιο (!) και μετά μέσω τηλεοπτικής εμφάνισης, του Σιόβα.
Και όχι, εννοείται πως αυτό, δεν είναι ζήτημα, απλώς κερασάκι στην τούρτα. Μαζεύονται όμως πολλά κερασάκια. Και δεν νοστιμίζουν την τούρτα, την πικραίνουν. Πρόοδος αγωνιστική, δεν φαίνεται. Οι επιλογές του εκλέκτορα, δεν γίνεται έστω να δικαιολογηθούν ακόμη και από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Το κλίμα ολοένα και βαραίνει, εντός και εκτός ομάδας και μια ακόμη ευκαιρία, μοιάζει να χάνεται.
Όχι ευκαιρία ανάκτησης παλιάς αίγλης και στάτους. Αυτά δεν (ξανά)γίνονται. Απλώς, ευκαιρία να κρατήσει κοντά της η Εθνική μέρος του κόσμου της. Να κερδίσει μόνο μερικά αυτονόητα για να εξασφαλίσει το κάτι τις καλύτερο, ευνοϊκότερο στις κληρώσεις που έπονται. Αντ’ αυτού, χάνουμε ακόμη περισσότερο έδαφος.
Και η επόμενη κλήρωση είναι αυτή των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν θα είναι εύκολη. Μόνοι μας το «εξασφαλίσαμε» αυτό. Και μόνοι μας, με τον Φαν’τ Σχιπ πλέον στα ηνία, διαιωνίζουμε τη δυσχέρεια της Εθνικής, την εκφυλίζουμε. Με τον Ολλανδό, έτσι κι αλλιώς αμερόληπτη προπονητικά οντότητα, να έχει μάθει πλέον τα… κόλπα, το ποτάμι δεν γυρίζει.
Ας γυρίσει, έγκαιρα αυτή τη φορά, λοιπόν τον εκλέκτορα. Στην πατρίδα του. Και ας γίνει (ένα ακόμη) restart με φόντο την επόμενο προκριματική φάση, με νέο ομοσπονδιακό εγνωσμένης αξίας, που τα βασικά τουλάχιστον τα μπορεί, τα ξέρει, τα υπηρετεί, τα εμπνέει. Και τα σύνθετα, τα βρίσκουμε στην πορεία…