Θα ήταν άδικο η κουβέντα να περιστραφεί γύρω από τον Κάριους. Τον ξέρουμε. Ακόμα και ο ίδιος ο Κλοπ γνώριζε. Φυσικά και δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος του εγκλήματος. Άλλο να είσαι κακός, άλλο να είσαι «λίγος» και άλλο να έχεις καρδιά… πτηνού. Ο Κάριους δέχεται δύο παιδικά γκολ περισσότερο επειδή ήταν, ψυχικά, απροετοίμαστος και λιγότερο επειδή είναι κακός τερματοφύλακας.
Θα ήταν άδικο όμως για τη Ρεάλ. Την ομάδα που αλλάζει την ίδια τη φυσιολογία του Champions League. Τρομακτικό επίτευγμα. Τρία σερί, τέσσερα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ζούμε στην εποχή της και είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Όταν θα περάσουν τα χρόνια και θα βλέπουμε ξανά τους κατόχους να αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, θα συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του επιτεύγματος.
Μιλάμε για ένα κατόρθωμα που δεν μπορεί, Θεέ μου απαγορεύεται, να αποδοθεί στην τύχη, στους κακούς τερματοφύλακες που συνάντησε απέναντί της, ή σε ευνοϊκές διαιτησίες. Τα θες όλα. Ναι, τα θέλεις! Εξηγείται όμως πολύ απλά. Ίδιος τεχνικός στην άκρη του πάγκου τα τελευταία τρία χρόνια. Ακόμα σε την πρώτη κατάκτηση από τις τέσσερις, αυτής της πενταετίας, πάλι ο Ζιντάν ήταν στον πάγκο. Έστω και σαν βοηθός του Αντσελότι. Ίδιος κορμός. Η Ρεάλ αποτίναξε την ανάγκη να ψωνίζει ακριβά και φανταχτερά κάθε χρόνο. Το βάρος της φανέλας, συμπλήρωσε μια συμπαγής ομάδα, ένα σύνολο από προσωπικότητες που δεν ξέρουν πως είναι να χάνεις τελικούς. Ο Μαρσέλο, ο Μπέιλ, ο Ρονάλντο, ο Μόντριτς, ο Κροος θα μαζεύονται στην προετοιμασία και θα κάνουν πλάκες μεταξύ τους για το που θα το σηκώσουν τον Μάιο.
Interwetten.gr, με πρόγραμμα επιβράβευσης για όλους! 21+
Αγωνιστικά μπορούμε να πούμε πολλά. Για όλα αυτά τα χρόνια. Τα δύο τρόπαια κόντρα στην Ατλέτικο. Ναι, ζωηρές οι αμφιβολίες αν έστω και σε ένα από αυτά ήταν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Μικρή σημασία. Το σήκωσε. Από την Γιουβέντους, πέρυσι, ξεκάθαρα. Από τη Λίβερπουλ, ναι. Στο ματς μετά τον Σαλάχ. Οφείλουμε να το χωρίσουμε σε δύο μέρη το παιχνίδι. Σε δύο κομμάτια. Άλλος αγώνας με τον Σαλάχ στο γήπεδο, άλλος χωρίς αυτόν. Δυστυχώς για την Λίβερπουλ άλλο παίκτη σαν τον Αιγύπτιο δεν έχει. Η μία και μοναδική πιθανότητα που είχε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν με αυτόν στο χορτάρι.
Αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στη Ρεάλ, ούτε που θα παίρναμε χαμπάρι. Ακόμα και ο Ρονάλντο αν έβγαινε εκτός. Και δεν το αναφέρουμε επειδή ήταν κακός ο Πορτογάλος στον τελικό. Η «Βασίλισσα» είχε στον πάγκο τον άνθρωπο που της έδωσε το τρόπαιο. Γκάρεθ Μπέιλ. Οι «κόκκινοι» δεν θα μπορούσαν να περιμένουν τίποτε από τους επτά που κάθονταν δίπλα στον Κλοπ. Φάνηκε. Πέραν των προσώπων όμως. Ο Σαλάχ έχει άλλο impact. Δίνει άλλο… αέρα στους δικούς του. Έφυγε από το γήπεδο και ξαφνικά, αυτός –ο αέρας, άρχισε να φυσάει από την ανάποδη μεριά. Κόντρα. Η Λίβερπουλ από εκεί που έπαιζε στο γήπεδο της Ρεάλ, βρέθηκε –ξαφνικά, απροσδόκητα- στο δικό της μισό να περιμένει. Το μοιραίο.
Είναι ωραίες οι ρομαντικές ιστορίες. Μια τέτοια θα ήταν αν σήκωνε το τρόπαιο η Λίβερπουλ. Ζούμε όμως ένα σύγχρονο θαύμα. Αγνό και ποδοσφαιρικό. Από τη στιγμή που οι Μαδριλένοι υπάκουσαν τους νόμους της λογικής, αλλάζοντας τη μεταγραφική πολιτική τους, έκαναν «κτήμα» το Champions League. Καμία κουβέντα, τίποτε απολύτως, δεν μπορεί να αγγίξει τη «Βασίλισσα». Ρεάλ Μαδρίτης. Μια ομάδα που ξεπέρασε τον ίδιο τον μύθο του Champions League. Είναι το Champions League!
Τα γέλια του Ράμος μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Σαλάχ! (vid)