Κανονικότητα δεν είναι η λησμονιά

Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών και τότε έγκυος τεσσάρων μηνών. Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών. Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών. Δεν είναι προσκλητήριο. Δεν είναι τύπος. Είναι υποχρέωση. Σαν σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον άδικο χαμό τους.

Τη δολοφονία τους. Την πλέον απάνθρωπη εκτέλεση. Κάηκαν ζωντανοί  στο κτίριο της Marfin στη Σταδίου.

5 Μαΐου 2010 ήταν. Πάνω από 150.000 άνθρωποι (και ίσως ο συγκεκριμένος αριθμός είναι μετριοπαθής) διαδήλωσαν στο κέντρο στο πλαίσιο της γενικής απεργίας που είχε τότε προκηρυχθεί κατά των μέτρων που προβλέπονταν από το πρώτο μνημόνιο.

Φτάνοντας στο ύψος του βιβλιοπωλείου Ιανός, άγνωστοι, με ως συνήθως καλυμμένα πρόσωπα, πέταξαν μολότοφ στο βιβλιοπωλείο και στο υποκατάστημα της τράπεζας, συνοδεία της φρικιαστικής παρότρυνσης από κάποιους από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι βλέποντας πως υπάρχουν άνθρωποι στην τράπεζα φώναζαν «να καείτε ζωντανοί»…

Οι εργαζόμενοι προσπάθησαν να το αποφύγουν. Πήγαν στην ταράτσα, στα μπαλκόνια, προσπαθώντας να σωθούν, ενώ live οι κάμερες κατέγραφαν τις ενέργειες διάσωσης τους από τα αρμόδια συνεργεία. Οι απάνθρωπες ιαχές είχαν αντικατασταθεί από βουβή αγωνία. Και μυρωδιά. Καμμένου.]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μαύρη επέτειος: Δέκα χρόνια από την τραγωδία της Marfin

Τρεις δεν τα κατάφεραν. Τρεις νέοι άνθρωποι, η έγκυος Αγγελική, ο Επαμεινώνδας και η Παρασκευή, που μεταξύ άλλων βρίσκονταν στο υποκατάστημα αφού εν μέσω απεργίας είχε ζητήσει από τους υπαλλήλους του να βρίσκονται εκεί, έστω και με κατεβασμένα ρολά. Και, φυσικά, βρέθηκαν γιατί φοβόντουσαν την απόλυση (αργότερα, ύστερα από σειρά σχετικών προσφυγών, η τράπεζα προχώρησε σε πολύ μεγάλες αποζημιώσεις προς όσους βρίσκονταν εκεί και στις οικογένειες των θυμάτων).

Σε διαδήλωση, μια από τις μαζικότερες όλων των εποχών, κατά των πρώτων μέτρων του παρθενικού μνημονίου. Που και από αυτό και από τα όσα ακολούθησαν, όλοι οι εργαζόμενοι της γενιάς τους (και όχι μόνο) βίωσαν τις συνέπειες τους στον εργασιακό τομέα.

Ειρωνεία; Συμπαιγνία; Συνωμοσία;

Με την κοινωνία σοκαρισμένη, μουδιασμένη πάνω στην ώρα που φάνηκε να δείχνει αντίδραση, έγκαιρα και νωρίς από την αποτρόπαια ωμή δολοφονία, λίγες μέρες αργότερα κατονομάζονται με ανώνυμη επιστολή οι εμπρηστές. Πολλά τα (σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και ύποπτα) κενά της αστυνομικής έρευνας που ακολούθησε, καταλήγει σε δίκη δύο ατόμων, οι οποίοι εξ αρχής αρνήθηκαν οποιαδήποτε συμμετοχή και 1,5 χρόνο αργότερα, αθωώθηκαν.

Οι υπεύθυνοι της τράπεζας κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και παραλείψεις στα μέτρα πυρασφάλειας και καταδικάστηκαν για πλημμελήματα.

Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια αυτής της τραγικής επετείου. Οι εμπρηστές δολοφόνοι, κυκλοφορούν ασύλληπτοι. Οι πολλαπλοί σκοποί εκείνης της ενέργειας, επιτεύχθηκαν στο απόλυτο. Η οργισμένη κοινωνική αντίδραση για τα μέτρα που επιβάλλονταν πνίγηκε στο σοκ του θανάτου, του φρικαλέου θανάτου τριών ανθρώπων.

Υποσυνείδητα το μήνυμα πέρασε, επιβλήθηκε. Και ήρθαν και άλλα. Μνημόνια. Μέτρα. Θάνατοι. Φυσικοί, σωματικοί, ψυχολογικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί. Παραλύσαμε όλοι. Αυτή η μυρωδιά καμένου δεν περιορίστηκε στην Σταδίου εκείνο το απόγευμα πριν ακριβώς δέκα χρόνια.

Επεκτάθηκε. Παντού. Σε όλον τον τόπο μας, σε μυαλά και ψυχές. Για κοντά μια δεκαετία. Στοιχειώνοντας. Σκέψεις, συναισθήματα, αντιδράσεις. Και πλέον, έγινε, ή έστω κοντεύει να γίνει, φύση. Κανονικότητα (πολυδιαφημισμένη και στις μέρες μας. Για άλλους λόγους. Η μήπως όχι;).

Ας μη γίνει λοιπόν και η λησμονιά μέρος της. Τουλάχιστον μια τέτοια μέρα, ας θυμόμαστε αυτούς τους τρεις ανθρώπους και έναν ακόμη που μεγάλωνε στα σπλάχνα της Αγγελικής, που κάηκαν ζωντανοί. Που οι δολοφόνοι τους, παρότι μέρα μεσημέρι, με χιλιάδες δίπλα τους μάρτυρες, δεν λογοδότησαν ποτέ. Με ακόμη περισσότερους, όλους μας ίσως, που παραδόθηκαν έκτοτε σε μια δίνη από την οποία μπορεί και να μην καταλάβουν ποτέ πως βγήκαν.

Ας τους θυμόμαστε. Ας θυμόμαστε…