Μερικές εικόνες δεν ξεχνιούνται εύκολα. Αυτή του Σαλπιγγίδη για παράδειγμα. Αντιλαμβάνεται πως ο Τζόουνς τα αποβληθεί. Στο 64’ της αναμέτρησης ήταν, το σκορ ήταν στο 1-1. Το ίδιο δηλαδή με αυτό της πρώτης αναμέτρησης. Η «Τούμπα» μπορεί να ήταν άδεια, οι συνθήκες όμως έμοιαζαν ιδανικές. Φευ!
Το τελικό 2-3 έμελλε να μπει στο αρχείο των πολλών χαμένων ευκαιριών του ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φίλοι της ομάδας έλεγαν, τότε, αστειευόμενοι πως: [και πρωτάθλημα να πάρει ο ΠΑΟΚ, θα είναι όταν ο πρωταθλητής δεν θα μπαίνει απευθείας στους ομίλους». Πράγματι. Και τον τίτλο να είχε πανηγυρίσει πέρυσι η ομάδα του Λουτσέσκου δεν θα ήταν στους ομίλους.
Αυτοί έγιναν κατάρα, όνειρο απατηλό, απάτητη κορφή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί την άλλη Τετάρτη. Δεν είμαστε σε θέση. Γεγονός είναι πως ο ΠΑΟΚ βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την πιο μάγκικη είσοδο ελληνικής ομάδας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Βασιλεία, Σπαρτάκ Μόσχας ήδη βλέπουν την σκόνη του. Η Μπενφίκα είναι πλέον μισό βήμα πιο πίσω του. Μισό, όχι ολόκληρο.
Αυτή τη φορά ο κόσμος θα είναι μαζί του, στο πλευρό του, δίπλα του. Θα είναι για να δει επιτέλους την ομάδα του να περπατάει στα αστέρια. Κακά τα ψέματα. Ο ΠΑΟΚ είναι ο κόσμος του. Είναι ένας σύλλογος που υπάρχει σε τέτοια… ένταση λόγω του φιλάθλων του. Αυτοί είναι η ψυχή της συγκεκριμένης ομάδας. Μπορούμε να σπαταλήσουμε ένα σωρό λέξεις για την τακτική του Λουτσέσκου, για την αγωνιστική ανάλυση, για…. κατάρες και άλλα στοιχεία που μας βοηθούν στο να φτιάξουμε ιστορίες για «να έχουμε να λέμε».
Αυτός ο ΠΑΟΚ όμως αποδεικνύει πως είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό. Από κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Μα πάνω από όλα δείχνει να μην έχει καμία σχέση με το παρελθόν, να έχει αποβάλλει όλα τα κόμπλεξ. Πριν τα ματς με την Βασιλεία, αν έλεγε κάποιος πως σε ένα ματς, σε μια βραδιά, στην Τούμπα, με σκορ εκτός έδρας 1-1, θα παίζεται ένα όνειρο ετών, τι θα απαντούσε; Καιρός είναι!