Ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαβάζει κανείς το μέλλον. Μία άποψη που, για τον Παναθηναϊκό τουλάχιστον, έχει υπόσταση. Έφτασε στο σημείο να διαγράψει για ένα «φεγγάρι» εκείνον που του έδωσε σάρκα και οστά, τον Γιώργο Καλαφάτη! Χωρίστηκε σε Βαρδινογιαννικούς και Γιαννακοπουλικούς. Διχάστηκε (και διχάζεται) για το γηπεδικό. Τι άλλο θέλετε;
Είναι στη φύση του συλλόγου να υπάρχει καθεστώς «εμφυλίου» σε πολλές στιγμές της ιστορίας του. Γνήσιο ελληνικό τέκνο. Και όταν επικρατεί ησυχία-τάξη-ασφάλεια, είθισται να φτάνει σε τίτλους και διακρίσεις.
Τώρα o Παναθηναϊκός βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του. Έχει γραφτεί αμέτρητες φορές ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Αλλά αυτά που συνέβησαν στις 10 Ιουνίου 2020, μία ημέρα μνήμης για τον «πράσινο» οργανισμό στο σύνολό του, πραγματικά είναι «πρωτοφανή», «απίστευτα» και αποτελούν «όνειδος».
Θαρρείς πως αυτοί οι τρεις χαρακτηρισμοί, αρχικά του συλλόγου εν προκειμένω, φαντάζουν φτωχοί για να περιγραφεί ο ξεπεσμός, η κατάντια, η κατάρα που έχει χτυπήσει τον, άλλοτε, σύλλογο μεγάλο.
Θα επιλυθεί άραγε το «αιώνιο» γηπεδικό ζήτημα; Αν ναι, θα συνοδευθεί από μία δίκαιη συμφωνία για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές; Ίσως οι απαντήσεις να είναι καταφατικές. Αυτά τα τελευταία, όμως, δε διαγράφονται με κανένα block, με κανένα unfollow…
Μέχρι να κάμει ξαστεριά, play και… ξαναplay σε video όπως αυτά τα δύο:
