Η αλήθεια είναι ότι οι συγκρίσεις είτε είναι άκαιρες, είτε ανομοιόμορφες, είτε άσκοπες, είτε άκυρες και ανούσιες, προκαλούν μια ίντριγκα γι’ αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να κατακρίνω όποιον τις κάνει. Μόνο που δεν θέλω, προσωπικά, να μπω σ’ αυτή την διαδικασία.
Είναι ο ΛεΜπρόν καλύτερος του Τζόρνταν; Η μήπως καλύτερος όλων ήταν ο Τσάμπερλεν; Η ο Μάτζικ, ο Μπερντ, ο Κόμπι και πάει λέγοντας…
Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει πολύ κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Η δική μου γνώμη είναι ο καλύτερος είμαι… εγώ! Γιατί; Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως.
Είμαι σε τέτοια ηλικία που πρόλαβα τον Μάτζικ, τον Ερβινγκ, τον Μπερντ, τον Τζόρνταν, τον Σακίλ, τον Κόμπι, τον ΛεΜπρόν και μακάρι να είμαι γερός για να προλάβω κι άλλους.
Πρόλαβα τους μεγάλους Σέλτικς των ‘80ς όχι όμως των ’60ς, απλώς είχα διαβάσει για εκείνους και για τον 11 φορές πρωταθλητή, Μπιλ Ράσελ. Πρόλαβα το show time των Λέικερς. Είδα τα bad boys των Πίστονς σε μια διαφορετική φάση μετά την λάμψη των Λέικερς, με το… ξύλο και τους τσαμπουκάδες. Αλλά και με πολύ μπάσκετ.
Είδα μετά την κυριαρχία των μεγάλων Μπουλς του Τζόρνταν, τότε που απλώς ΔΕΝ μπορούσες να τους νικήσεις. Είδα την «παρένθεση» (πριν το δεύτερο three- peat) των εξαιρετικών Ρόκετς του Ολάζουον. Την επιστροφή του Τζόρνταν και των Μπουλς… Την νεα δυναστεία των Λέικερς. Τον ορισμό της ομάδας που λέγεται Σπερς. Είδα ξανά τελικό (συγκίνηση) Λέικερς- Σέλτικς. Είδα κι ένα Μαϊάμι με την περίφημη Big Three, είδα έναν Νοβίτσκι να κάνει θαύματα και να παίρνει τίτλο, είδαμε την μεγάλη επιστροφή του ΛεΜπρόν στο Κλίβελαντ για να πάρει τίτλο αλλά και την επιθετική μηχανή, την ομαδάρα που λέγεται Ουόριορς.
Είδα τον Ντομινίκ να αισθάνεται αδικημένος όταν έχασε διαγωνισμό καρφωμάτων από τον Τζόρνταν. Είδα τους Νικς του Γιούιν, τους Πέισερς του Μίλερ, τον μάγο Κιντ, την Γιούτα του Μαλόουν και του Στόκτον, τους Σανς που παρουσίασαν υπερομάδες αλλά χωρίς τίτλο, το τρομερό Σιάτλ (που μεταφέρθηκε μετά στην Οκλαχόμα) του Ελις, του Κεμπ, του ΜακΝτάνιελ…
Είδα τόσα και τόσα. Ακόμα και την ομάδα μου, τους Μπλέιζερς να έχουν βλέψεις τίτλου. Αλλά οι Πίστονς το ’90 και οι Μπουλς το ’92 ήταν ανίκητοι.
Που θέλω να καταλήξω; Επιτρέψτε την ταπεινή μου άποψη ότι δεν έχει νόημα να ψάχνουμε ποιος είναι ο καλύτερος. Ολοι είναι εκπληκτικοί. Όλοι είχαν την εποχή τους και τώρα ζούμε στην εποχή του ΛεΜπρόν. Όπως παλιά ζούσαμε στην εποχή του Κόμπι ή του Τζόρνταν ή του Μάτζικ ή του Μπερντ κτλ…
Όπως αν μιλήσεις με παλαιότερους θα σου πουν ότι ο καλύτερος όλων των εποχών, απ’ όλες τις απόψεις είναι ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Συνολικά…
Ίσως να σου πουν και για τον Μάικαν που εξαιτίας του άλλαξαν κανονισμοί και εξελίχθηκε το μπάσκετ. Τα ίδια και με τον Τσάμπερλεν και τα απίστευτα νούμερα που δεν θα πιάσει κανείς… Η τον Ράσελ με τους 11 τίτλους.
Γι’ αυτό και δεν το κουράζω ιδιαίτερα το μυαλό μου σ’ αυτό το ερώτημα. Δεν με απασχολεί ποιος είναι ο καλύτερος αλλά ότι βλέπω παικταράδες.
Γι’ αυτό και θεωρώ καλύτερο τον… εαυτό μου. Που έχω την τύχη να έχω δει και να βλέπω ακόμα τέτοιους παίκτες.