Σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, η δολοφονία του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη έρχεται απλά να επιβεβαιώσει την υποκρισία και την αδιαφορία μας.
Πως γίνεται σε κάθε δολοφονία, σε κάθε γυναικοκτονία, βιασμό κτλ; Φωνάζουμε, σοκαριζόμαστε και μετά η ζωή συνεχίζεται. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ακόμα και τη μέρα του σοκ, υποκρινόμαστε ότι δεν αντέχουμε άλλο. Και μετά, τίποτα.
Η Ελλάδα έχει γίνει ένας βούρκος, που εμείς έχουμε μετατρέψει στην πισίνα του σαλονιού μας και κολυμπάμε ανέμελοι: Ελεύθερο, πεταλούδα, πρόσθιο, ύπτιο, όλα τα στυλ! Τίποτα δεν είναι ικανό να χαλάσει την ησυχία μας, εκτός κι αν το κακό χτυπήσει τη δική μας πόρτα!
Που να σκεφτούμε ότι ένα νέο παλικάρι έχασε τη ζωή του από στυγνούς δολοφόνους που θεώρησαν ότι είναι έγκλημα να υποστηρίζουν άλλη ομάδα; Που να σκεφτούμε ότι κάποιοι γονείς ή αδέρφια ή φίλοι δε θα υποδεχτούν ξανά το δικό τους άνθρωπο; Μακριά από εμάς κι ας είναι οπουδήποτε αλλού. Αυτή είναι η νοοτροπία μας.
Μια κοινωνία μίσους που αναπτύσσεται μέσα από ένα ΚΡΑΤΟΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ και με την αίσθηση ότι «μπορώ να τη σκαπουλάρω» άρα έχω την αβάντα να το παίξω αφεντικό, κυρίαρχος, κακός. Να ταυτιστώ με τον Εσκομπάρ και να λέω «άμα δεν είσαι μαζί μου, είσαι εχθρός μου», να ζω σε ένα βρώμικο κόσμο με τη σιγουριά ότι ακόμα κι αν συμβεί κάτι και με πιάσουν, κάτι θα βρεθεί και για εμένα.
Αυτή την κοινωνία μίσους δεν τη συναντήσαμε μόνο στη δολοφονία του νεαρού. Τη συναντούμε κάθε μέρα, στον απέραντο βόθρο των social media όπου άνευ λόγου κι αιτίας πέφτουν οι απειλές, οι κατάρες και τα βρισίδια. Όπως επίσης τη συναντούμε στα γήπεδα όπου ο υγιής κόσμος έχει ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ καθώς έχουμε φτάσει στο σημείο, το να βρίζονται μανάδες, οικογένειες, Θεία κτλ να θεωρείται φυσιολογικό.
Χωρίς κανένα έλεγχο. Χωρίς καμία πράξη να θεωρείται αξιόποινη.
«Στο γήπεδο είσαι δεν είσαι στην εκκλησία» είπε ένα γελοίο υποκείμενο, μπροστά μου, σε έναν πατέρα που του ζήτησε να αφήσει ήσυχα τα γεννητικά όργανα της μητέρας του διαιτητή αλλά και την καημένη την Παναγία, καθώς ήταν στο γήπεδο με την 7χρονη κόρη του και δεν ήθελε να ακούει. «Θα τα μαθει αυτά και η κόρη σου» του είπε, ολοκληρώνοντας την σοφιστεία του, πριν θυμηθώ τα Πετραλωνίτικα και τον πετάξω έξω από το γήπεδο με τη συμμετοχή πέντε- έξι ακόμα κανονικών φιλάθλων που αγανάκτησαν.
Εκεί η μαγκιά του τελείωσε. Αλλά είχε ήδη ποτίσει την ατμόσφαιρα με δηλητήριο
Προ μηνών είχα κάνει ένα θέμα για την έξαρση στις συμμορίες ανηλίκων και στην αύξηση του ποσοστού των εγκλημάτων. Τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας, συμβαίνουν δολοφονίες μέσα στη μέση του δρόμου, ξεκαθάρισμα μπράβων της νύχτας. Καταγγελίες για παιδεραστίες και βιασμούς που προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε με δικούς μας κανόνες. Δολοφονίες και γυναικοκτονίες… Κατάντια. Μια χώρα που πλέον δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την Κολομβία.
Ίσως και να παρεξηγηθούν οι Κολομβιανοί αν τους πούμε Έλληνες.
Στα δικά μας: Το γήπεδο είναι πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε εγκληματικό στοιχείο, τα οπαδικά κινήματα δεν προχωρούν σε ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΣΗ προκειμένου να μην τσουβαλιάζονται, οι πρόεδροι φτιάχνουν στρατούς και δεν καταδικάζουν ποτέ οτιδήποτε γίνεται στο σπίτι τους. Είτε θα μας βγάλουν τρελούς είτε θα θυμηθούν τι είχε γίνει σε άλλο γήπεδο!
Το ξύλο πέφτει εντός ή εκτός γηπέδου και η αστυνομία (ενώ παίρνει το 10%) μόλις βλέπει τα σκούρα εξαφανίζεται. Όπως έγινε πρόσφατα έξω από το γήπεδο του Ιωνικού. Και κατόπιν καλεί για καταθέσεις, σα νυσταλέα δημόσια υπηρεσία με μόνη αρμοδιότητα τη χαρτούρα.
Οι δημοσιογράφοι είναι είτε ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ είτε ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ προκειμένου να επιβιώσουν αλλά σε κάθε περίπτωση ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΙ. Τα δημοσιογραφικά Όργανα είναι ανύπαρκτα και θυμίζουν εξωραϊστικούς συλλόγους που κάνουν εκδρομές ενώ όλα καίγονται γύρω τους. Πλέον για να γίνεις αρθρογράφος σε ΜΜΕ πρέπει να γράφεις σα χούλιγκαν αλλιώς δε φέρνεις κλικ! Και δεν εννοώ μόνο το αθλητικό αλλά και το πολιτικό κομμάτι.
Εδώ ΤΟΛΜΟΥΝ κάποιοι και γράφουν για «συμπλοκή» σε ό,τι αφορά στο θλιβερό συμβάν στη Θεσσαλονίκη! Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για αγράμματους αλλά και πάλι επικίνδυνοι είναι!
Ντροπή τους και ντροπή μας
Ένα τοξικό οικοσύστημα γεμάτο παράσιτα που με τη δολοφονία του νεαρού θα κλάψουν καμιά μέρα και μετά θα ξαναβουτήξουν στο βόθρο για να κολυμπήσουν. «Εγώ να είμαι καλά»! Αυτό είναι το moto τους.
