Καλό είναι να συζητάμε για την εικόνα των ομάδων στο Super Cup και να σχολιάζουμε τα αγωνιστικά αλλά υπάρχει ένα SOS που δε μπορούμε να προσπεράσουμε.
Όταν βλέπεις ότι μια διοργάνωση όπως το Super Cup που θεωρητικά είναι γιορτή για το μπάσκετ και «ανοίγει» τη σεζόν με τη διεκδίκηση ενός τροπαίου από τις καλύτερες ομάδες της Basket League να γίνεται μεταξύ συγγενών και φίλων, τότε έχεις άλλα πράγματα να σκεφτείς. Αν πραγματικά αγαπάς το μπάσκετ.
Κι αν έχεις στόχο να πιάσεις την ουσία του ζητήματος κι όχι να μείνεις στο ποιος από τους δύο «μεγάλους» θα προσθέσει ακόμα έναν τίτλο στη βιτρίνα του.
Θα μπορούσες για παράδειγμα να σταθείς στην έλλειψη ιδεών κι οράματος και στα στοιχεία εκείνα που οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση του προϊόντος. Ψιλά γράμματα! Εδώ στον ΕΣΑΚΕ δε μπορούν να συνεννοηθούν για πιο απλά πράγματα και θα αναπτύξουν κι όραμα;
Περισσότερο μ’ αρέσει που τους «καίει» αν θα πάρει τη διαιτησία ο ΕΣΑΚΕ. Εδώ δε μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για πιο απλά πράγματα και τσακώνονται για το αν θα παίξουν (για παράδειγμα) στις 15:00 ή στις 17:00 ή αν θα είναι Σάββατο ή Κυριακή. Θα συμφωνούν σε τρεις διαιτητές;
Το πρώτο τους μέλημα ήταν να περάσουν οι επτά ξένοι κάτι που ουσιαστικά βολεύει τις δύο ομάδες που παίζουν στην Euroleague. Μια ωραία ιδέα είναι να πάρουν τους επτά από κάθε ομάδα, σύνολο 184, μαζί με συγγενείς τους και να γεμίσουν το κλειστό της Ρόδου στο Super Cup. Ή τουλάχιστον να φαίνονται περισσότεροι.
Έχω ξεκαθαρίσει ότι δε «δαιμονοποιώ» τους ξένους και ούτε είμαι υπέρ του να παίζουν οι Έλληνες με μοναδικό προσόν ότι είναι Έλληνες! Αλλά αν είναι να φέρουμε επτά ξένους σε κάθε ομάδα, σαν την πλειοψηφία αυτών που παίζουν τα τελευταία χρόνια στο 90% των ομάδων, τότε καλύτερα να μην πάρουμε.
Όταν αρχίζει το πρωτάθλημα και κανείς δεν ασχολείται. Όταν τα γήπεδα είναι άδεια. Όταν η ΕΡΤ (χίλιες φορές που είναι εκεί το πρωτάθλημα παρά σε συνδρομητικό) δεν προβάλλει το προϊόν όπως πρέπει (αν και ο ΕΣΑΚΕ θα έπρεπε να πιέζει).
Όταν οι ίδιες οι ομάδες δεν παρουσιάζουν ένα πλάνο προς τη βελτίωση παρά μόνο «φτιάχνουν επιτροπές» προς αυτή την κατεύθυνση, τότε τι να πεις;
Τότε δυστυχώς, γιορτές όπως το Super Cup θα γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων (όσων δε βαριούνται). Πολύ δε περισσότερο όταν για ένα τέτοιο προϊόν που ΘΕΛΕΙΣ κόσμο στο γήπεδο βάζεις και ακριβό εισιτήριο.
Το μπάσκετ χρειάζεται ενιαίο στρατηγικό πλάνο μα κυρίως πολλή αγάπη. Και δυστυχώς στο επαγγελματικό επίπεδο τίποτα από τα δύο δεν υπάρχει.
Κι όταν υπάρχει αυτή η κατάσταση και η μόνη σου καινοτομία είναι ο έβδομος ξένος (α ναι και οι επιτροπές), τότε είσαι εκτός τόπου και χρόνου.