Για να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Ούτε οι διεθνείς (αυτοί που παρουσιάστηκαν τουλάχιστον στο Σαράγεβο) ούτε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ευθύνονται για τις παθογένειες ετών του ελληνικού μπάσκετ. Που εδώ και χρόνια- όχι τώρα- βγαίνουν στην Εθνική ομάδα. Ήταν φυσικό επόμενο ότι θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Και- δυστυχώς ή ευτυχώς- είμαι από τους λίγους που φωνάζουν.
Η Εθνική ομάδα προκρίθηκε στο Eurobasket διότι πολύ απλά δεν μπορούσε να αποκλειστεί. Όχι μόνο επειδή προκρίνονται οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες του ομίλου. Οι Βούλγαροι, ακόμα και με τη σύνθεση ανάγκης που παρουσιάστηκε η Εθνική μας, παραμένουν κατώτεροι. Οι Λετονοί είναι άλλη ιστορία και για εμένα δεν ήταν έκπληξη ότι ΑΥΤΗ η ομάδα που παρουσιάσαμε, ηττήθηκε.
Το ζήτημα είναι ότι δεν ήχησαν απλώς καμπάνες, αλλά… κανόνια ολόκληρα. Και φοβάμαι ότι στα «παράθυρα» του Φεβρουαρίου μπορεί να ακούσουμε το μεγαλύτερο ΜΠΑΜ αν δεν το έχουμε ήδη ακούσει. Τότε που ο Σκουρτόπουλος (ορθότατα) υπολογίζει να βάλει τους μικρούς, την επόμενη γενιά. Όπου υπάρχουν αξιόλογες περιπτώσεις (πχ Ρογκαβόπουλος, Μαντζούκας και Χουγκάζ κατά κύριο λόγο) αλλά σε γενικές γραμμές τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά.
Το ελληνικό μπάσκετ, στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι «γυμνό». Όποιος δεν το βλέπει ας κάνει (πικρόχολη) κριτική στα «παράθυρα» κι ας χάνει την ουσία. Ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο κι εμείς ασχολούμαστε με σαπουνόπερες
Ούτε ταυτότητα έχουμε, ούτε κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τα πάντα είναι ανοχύρωτα και το «εγώ» βρίσκεται πάνω από το «εμείς». Ακαδημίες ξεπετάγονται σα μανιτάρια, δήθεν ατζέντηδες (διότι υπάρχουν και οι σωστοί επαγγελματίες) τάζουν πολλά. Κανείς δε ξέρει τι μπάσκετ θέλουμε να παίξουμε. Μας έχουν προσπεράσει οι εξελίξεις και στεκόμαστε και τις κοιτάμε, με χαριτωμενιές στο Facebook, με ανελέητο κράξιμο και με πικρόχολα σχόλια. Λες και το πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ είναι ο Κατσίβελης, ο Καββαδάς και ο Σκουρτόπουλος. Λες και… με το ζόρι βρέθηκαν εκεί.
Το πρόβλημα στο ελληνικό μπάσκετ είναι δομικό, σε όλα τα επίπεδα. Και κυρίως ότι έχασε αυτό που του έδινε πλεονέκτημα τόσα χρόνια: Τη συνεργασία και τη συνεννόηση. Ότι ήταν μπροστά από τις εξελίξεις. Πλέον όχι απλώς δεν ακολουθεί αλλά ούτε παρακολουθεί. Λες και είμαστε κλεισμένοι στη δική μας φούσκα και νομίζουμε ότι το δικό μας (ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ) μπάσκετ είναι το καλύτερο.
Αν δεν υπάρξει αλλαγή, δεν θα υπάρξει ούτε μέλλον