Υπήρχε ωραιότερο μαντάτο (πέρα φυσικά από τη νίκη της Εθνικής μας ομάδας) από το ότι ο μεγάλος Νίκος Γκάλης βρέθηκε στο γήπεδο;
Ο ασύγκριτος, ο ένας και μοναδικός Νίκος Γκάλης βρέθηκε στο «Αλεξάνδρειο» του οποίου η κεντρική σάλα φέρει το όνομά του. Εκεί άλλωστε έχτισε το δικό του βασίλειο. Εκεί (και όχι μόνο) χτυπούσε αλύπητα τους αντιπάλους του και προκαλούσε το γενικό θαυμασμό. Και βέβαια μας έκανε όλους εμάς, που είχαμε την τύχη να τον προλάβουμε στα ντουζένια του, να αισθανόμαστε ευλογημένοι που ζήσαμε στην εποχή του.
Ο Γκάλης ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ στην Ελλάδα. Και για το λόγο αυτό θα πρέπει να βρίσκεται κοντά του! Όλοι θέλουμε να τον βλέπουμε, να τον καμαρώνουμε και να τον ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερε. Αλήθεια, μπορεί να περάσει από το μυαλό σας πόσο μεγάλο κίνητρο θα έχουν όλοι μόνο στη σκέψη ότι θα αγωνίζονται ΜΠΡΟΣΤΑ στον Γκάλη.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη συσπείρωσης. Μόνο έτσι θα προχωρήσει και θα μπορέσει να αλλάξει τα δεδομένα για το μέλλον. Και μέσα σε αυτή τη διαδικασία, ο Γκάλης θα έχει κυρίαρχο ρόλο.
Το ελληνικό μπάσκετ ΔΕ ΘΕΛΕΙ να βρίσκεται μακριά ο Βασιλιάς του. Αλλά όσο το δυνατό πιο κοντά. Να έχει το θρόνο του σε κάθε γήπεδο. Να τον αποθεώνουμε εμείς οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ οι νεότεροι.
Ο Γκάλης (κι επέμεινα σε αυτό προεκλογικά στην ΕΟΚ) δεν ανήκει σε… καμία παράταξη. Είναι το ίδιο το μπάσκετ! Ανήκει σε όλους τους μπασκετικούς, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, φιλάθλους, δημοσιογράφους, διαιτητές. Είναι ο ανώτερος όλων. Κι αυτό πρέπει να το ζει, να το απολαμβάνει. Το δικαιούται.
Για χρόνια ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ ήταν μακριά. Αποστασιοποιημένος… Μπορεί να ήταν και δική του επιλογή, μπορεί να ήταν και λόγω πικρίας επειδή κανείς δεν τον προσέγγισε ώστε να τον αξιοποιήσει. Είναι και κλειστός τύπος που δεν του παίρνεις κουβέντα.
Πλέον επέστρεψε άμεσα μάλιστα. Στην πόλη του. Στο γήπεδό του. Στην ομάδα του. Στα παιδιά του αφού αν δεν υπήρχε Γκάλης προφανώς και δε θα είχε γνωρίσει τόση άνθηση το μπάσκετ στη χώρα μας.
Θέλουμε να τον ξαναδούμε. Τέλος
Απ’ εκεί και πέρα η Εθνική ομάδα πήρε αυτό που έπρεπε πριν τους δύο μεγάλους αγώνες (25/2 εντός και 28/2 εκτός) με την Τουρκία. Τι θα γίνει τότε; Μακάρι να βρεθεί μια λύση και να δώσουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός όσο το δυνατό περισσότερους παίκτες. Για την ιστορία ο Ολυμπιακός αγωνίζεται στις 24/2 εντός με την Αρμάνι Μιλάνο ενώ ο Παναθηναϊκός στις 25/2 στο ΟΑΚΑ με τον Ερυθρό Αστέρα. Στη συνέχεια και οι δύο αγωνίζονται στις 4/3. Ο μεν Ολυμπιακός στο Μόναχο με την Μπάγερν ο δε Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ με την Αρμάνι Μιλάνο.
Με λίγη καλή θέληση και σχέσεις ειλικρίνειας κι εμπιστοσύνης θα μπορέσουμε να δούμε μια καλή σύνθεση τουλάχιστον στον αγώνα της Τουρκίας την Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου.
Ελπίζουμε σε αυτό και πιστεύουμε ότι θα γίνει. Μπορούμε να έχουμε ελπίδα ότι από του χρόνου η Euroleague με την αποχώρηση του Μπερτομέου θα γίνει περισσότερο διαλλακτική. Διότι όπως έχω ξαναγράψει, δεν υπάρχει ισομερής κατανομή ευθυνών γι’ αυτό το ρεζιλίκι αλλά ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ.
Όσο για τον αγώνα; Σε αυτή τη φάση που είμαστε η νίκη μετρά. Προσωπικά (το έχω γράψει και μετά τον πρώτο αγώνα) αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που ένας παίκτης με πολύ μεγάλη συμμετοχή στο πρωτάθλημα όπου αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης και με πρωταγωνιστικό ρόλο και φέτος, μένει εκτός 12άδας δε ΔΥΟ αγώνες! Για τον Νίκο Χουγκάζ αναφέρομαι.
Και μένει έξω για να μπουν τρεις σέντερ ΙΔΙΟΙ (παίκτες ρακέτας) ενώ ο Χουγκάζ υπολογίζεται ως ελπίδα για το μέλλον της Εθνικής ομάδας. Είναι μια λογική απορία.