Η Euroleague ακολούθησε το Eurocup σε ακυρώσεις αγώνων. Πρώτα η Ζενίτ που δεν ταξίδεψε στην Μπασκόνια και μετά η Βιλερμπάν που αν και ο Παναθηναϊκός ήταν στην Γαλλία (άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία) εν τούτοις δεν μπορούσε ν’ αγωνιστεί. Και φτάνουμε στην ώρα της κρίσης. Της βούλησης αν προτιμάτε.
Δε ξέρω αν ακούγομαι ως κινδυνολόγος αλλά έχω την αίσθηση ότι η Euroleague οδεύει ολοταχώς προς τα βράχια. Και το χειρότερο είναι ότι δε μιλάει κανείς. Το γεγονός ότι συνυπέγραψαν οι μέτοχοι αυτό το πρωτόκολλο, δίνει άλλοθι στον Μπερτομέου (και στους παρατρεχάμενους) αλλά δε λύνει κανένα πρόβλημα. Κι αυτό είναι το χειρότερο και για τον Μπερτομέου και για τις ομάδες και για τη διοργάνωση (και για τους παρατρεχάμενους).
Σε τελική ανάλυση το πρωτόκολλο υπογράφηκε από τους 11 μετόχους. Όχι από την Ζενίτ ή την Βιλερμπάν. Ούτε την Μπάγερν ή την Βαλένθια ή την Άλμπα π.χ.
Είναι ώρα αποφάσεων. Οι παίκτες είναι η βιτρίνα σε κάθε διοργάνωση. Είναι οι σταρ. Είναι εκείνοι για τους οποίους πάει ο κόσμος στο γήπεδο και αγοράζει εισιτήριο. Είναι εκείνοι στους οποίους επενδύουν οι χορηγοί. Ούτε στον Μπερτομέου επενδύουν, ούτε σε κάθε πρόεδρο ούτε σε δημοσιογράφους που πάνε στο γήπεδο για σέλφι.
Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο λοιπόν: Αντέχουν οι παίκτες, οι ομάδες, να μηδενιστούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ κάθε φορά που παρουσιάζεται περίπτωση όπως αυτή της Ζενίτ ή της Βιλερμπάν;
Να πουν δηλαδή: «Ο αντίπαλός μας έχει αποδεκατιστεί από τον COVID κι εμάς μας δίνετε τον αγώνα στα χαρτιά; Όχι… Αποχωρούμε κι εμείς από τον αγώνα και μηδενίστε μας και τους δύο»!
Κάτι παρόμοιο με αυτό που έγινε στο NBA στην «φούσκα» για ένα άλλο ζήτημα.
Αντέχουν αυτή την πολιτική της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης; Αντέχουν να αλλάξουν μια σκληρή και απάνθρωπη διοργάνωση που δεν άκουσε τον Παναθηναϊκό όταν ζήτησε αναβολή του αγώνα με την (ταλαιπωρημένη) Βιλερμπάν και προχώρησε σε ακύρωση;
Αντέχουν ν’ ακούσουν αυτά που είπαν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Γιώργος Πρίντεζης;
Αντέχουν να ακούσουν αυτά που τουιτάρει συνέχεια ο Ντιλέινι αλλά και την απόγνωση του Κέισι Ρίβερς;
Αντέχουν να φύγουν από το γήπεδο όταν ο αντίπαλος θα χάσει τον αγώνα στα χαρτιά επειδή έχει χτυπηθεί από μια παγκόσμια πανδημία; Και φυσικά να μην πάρουν ΚΑΝΕΝΑΝ αγώνα στα χαρτιά;
Μόνο έτσι αλλάζουν τα πράγματα. Με κανονική επανάσταση. Όχι με απλή ύπαρξη μιας Ένωσης Παικτών της Euroleague…
Αν υπήρχαν άλλες λύσεις; Μια απ’ αυτές ας πούμε ήταν η αλλαγή (έκτακτα) στο format. Για λιγότερους αγώνες… ΜΟΝΟ για φέτος λόγω της κατάστασης.
Αλλά αν οι παίκτες αντιμετωπίζονται ως… εμπόρευμα και όχι ως βιτρίνα, τότε τελειώσαμε…