Σαν σήμερα, το 2018, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφευγε από τη ζωή στο Sportime είχαμε αναφέρει κάτι που πιστεύουμε ότι είναι όλη η αλήθεια τόσο για τον μεγάλο παράγοντα όσο και για τον Παναθηναϊκό.
Ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφτιαξε τον Παναθηναϊκό που σίγουρα ονειρευόταν ο ιδρυτής του συλλόγου, Γιώργος Καλαφάτης. Μια ομάδα κυρίαρχη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Που έγινε σημείο αναφοράς για τις επιτυχίες της και τη δυναστεία που έχτισε. Που έγινε μια ομάδα ζηλευτή καθώς ξέφυγε από τα ελληνικά σύνορα.
Κι αυτό συνέβη διότι ο υπέροχος άνθρωπος, ο διορατικός επιχειρηματίας και παθιασμένος φίλος του συλλόγου, δεν αποδέχθηκε ποτέ το ρόλο του «αφεντικού»! Κι ας είχε ξοδέψει χρήματα που κανείς άλλος δε θα έκανε. Ο Παύλος (όπως και ο Θανάσης) έμεινε στην ιστορία γιατί τον φώναζαν με το μικρό του όνομα. Και γιατί ακολούθησε το ιδανικό του Παναθηναϊκού, ουδέποτε έβαλε το σύλλογο κάτω από τον εαυτό του μόνο και μόνο επειδή είχε βάλει εκατομμύρια.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε όραμα, κάτι που- φοβάμαι να πω ότι- λείπει από τις μέρες μας. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, σε όλες τις ομάδες. Ήταν μια μοναδική περίπτωση διοίκησης, όπου ο ρεαλισμός έβρισκε απόλυτη ισορροπία με το συναίσθημα. Χωρίς να λείπει τίποτε από τα δύο στις αποφάσεις του αλλά ποτέ επίσης να μην υπερτερεί το ένα έναντι του άλλου.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε πείσμα. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε ότι τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα! Οι αποτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα και μάλιστα το 1992 έχασε και το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Τι συνέβαινε μετά από κάθε δύσκολη στιγμή;
«Εγώ θα κάνω τον Παναθηναϊκό πολύ μεγάλο, κυρίαρχο στην Ευρώπη».
Και δώστου ακόμα περισσότερα χρήματα… Και τότε να είναι πολλοί εκείνοι που αναγνώριζαν τις προσπάθειές του αλλά λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα έφτανε σ’ αυτό το σημείο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχτισε έναν Παναθηναϊκό παντοδύναμο και κυρίαρχο βάζοντας δύναμη στη δύναμη. Κι αυτό έβγαινε από την αγάπη στην ομάδα και όχι στον… εαυτό του! Δεν τον κάλυπτε το ότι «βάζω χρήματα άρα ακόμα κι αν αποτύχει η ομάδα φταίνε οι προπονητές και οι παίκτες». Ήθελε να νικά τον Ολυμπιακό αλλά όχι να τον εξοντώσει. Σε τελική ανάλυση δεν τον ενδιέφερε τι έκανε ο «αιώνιος αντίπαλος» αλλά η ομάδα που αγαπούσε. Και υπηρετούσε…
Γι’ αυτό και την υπηρέτησε καλά και θα είναι πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΣ στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, για όσους τον γνωρίσαμε, ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Που- όπως έχω ξαναγράψει- θα μπορούσε να σταθεί με την ίδια λάμψη ως προσωπικότητα τόσο στα πιο ακριβά σαλόνια όσο και στο πιο λαϊκό κουτούκι. Λαϊκός και αριστοκρατικός ταυτόχρονα. Πολεμιστής από τη φύση του, κληρονομιά από τη σπαρτιάτικη ρίζα του. Καθόλου επιδειξιομανής, αντίθετα μάλλον λιτός στη ζωή του αλλά αρχοντικός. Ήξερε να περνάει καλά χωρίς να… προκαλεί ή να προβάλλεται.
Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια. Με απίστευτη ταχύτητα στις σκέψεις και στις αποφάσεις του. Με τρομερό χιούμορ. Με διορατικότητα ως επιχειρηματίας κι άνθρωπος. Ήταν ανταγωνιστικός γιατί αναζητούσε το καλύτερο κι έβαζε στόχους. Ήταν ένας άνθρωπος γεννημένος για να πετύχει…
Το βασικότερο είναι ότι ο Παύλος ουδέποτε ξέχασε από πού άρχισε. Εκείνο το φαρμακείο στην οδό Πειραιώς αποτέλεσε την αρχή της αυτοκρατορίας. Ο μικρός Παύλος που (όπως έλεγε και ο ίδιος) έκανε την κηδεία του πατέρα του με δανεικά χρήματα, κατάφερε να μεγαλώσει και να σπουδάσει άλλα τρία αδέρφια. Μεγάλωσαν μαζί με αγάπη και σκληρή δουλειά. Με συνεργασία και υποστήριξη.
Με τιμή και σεβασμό προς τους συνεργάτες τους που πάντοτε ήταν άξιοι και χρήσιμοι. Πολύ μακριά από τα τωρινά δεδομένα όπου η επιλογή συνεργατών είναι απόλυτη συνάρτηση του να βρεις κάποιους που θα σου λένε όλο «ναι».
Γι’ αυτό και είχε φτιάξει ένα απόλυτα υγιές περιβάλλον, μακριά από τοξικούς ανθρώπους, από παρατρεχάμενους που μόνο κακό κάνουν και λειτουργούν για το δικό τους όφελος.
Στις 10 Ιουνίου του 1971 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έγινε απλό μέλος του Παναθηναϊκού. Στις 10 Ιουνίου του 1987 κι ενώ η Ελλάδα ζούσε στο «μεθύσι» του Ευρωμπάσκετ, ανέλαβε τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό όπου υπαγόταν τότε το μπάσκετ.
Στις 10 Ιουνίου 2018 έφυγε από τη ζωή. Τι σύμπτωση…
Έφυγε πλήρης ημερών και με τον απόλυτο σεβασμό όχι μόνο από τους Παναθηναϊκούς αλλά και τη πλειοψηφία των αντιπάλων.
Παύλος Γιαννακόπουλος δε θα ξαναβγεί. Το καλούπι έσπασε.