Αρχίζουμε από τον πρώτο και βασικό κανόνα: Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μια φάση που ούτε στις νίκες μπορεί να κάνει ξέφρενα γλέντια ούτε στις (τιμητικές) ήττες να γιορτάζει. Διότι πολύ απλά οι προτεραιότητές του είναι διαφορετικές.
Συγκεκριμένα, ο Παναθηναϊκός μέσα από μικρές κατακτήσεις, σταδιακά θα προσπαθήσει να φτιάξει κάτι καλό; Τι είναι αυτό; Η νοοτροπία κατά κύριο λόγο… Περισσότερο σαν αυτή που έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο στην Μαδρίτη, όταν κάποιοι παίκτες έβγαλαν εγωισμό (ο Φόστερ κυρίως αλλά και ο Όγκαστ) και δεν απογοητεύτηκαν- γενικώς- από το -22.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι «πράσινοι» έπαιξαν άμυνα, έβγαλαν καλές συνεργασίες, είχαν μαχητικότητα και συγκέντρωση. Μέχρι εκεί… Το ότι το -22 έγινε -5 (και θα μπορούσε να είναι και λιγότερο αν ο Φόστερ και ο Μακ δεν έχαναν επιθέσεις) δίνει θετικό βαθμό στην προσπάθεια και το πείσμα. Αν όμως πιστέψει κανείς ότι αποτελεί σημάδι… ανταγωνιστικότητας, είναι γελασμένος.
Ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην Ρεάλ στη Μαδρίτη ακόμα κι αν αγωνίζονταν οι Παπαπέτρου και Παπαγιάννης. Πολύ περισσότερο τώρα…
Φυσικά η Ρεάλ δεν είναι για τα δόντια του καθώς βρίσκεται πολλές σκάλες παραπάνω σε επίπεδο ποιότητας, εμπειρίας κι ετοιμότητας. Θα πρέπει λοιπόν να συνυπολογίσουμε ότι οι Μαδριλένοι χαλάρωσαν αρκετά συνδυαστικά με την καλύτερη προσπάθεια των «πράσινων». Και δεν το λέμε αυτό για να μειώσουμε όσα έκαναν στο δεύτερο μέρος. Το αντίθετο… Η αντίδραση του Παναθηναϊκού ήταν καλή, αλλά θα πρέπει να κεφαλαιοποιηθεί στον αγώνα με την Βαλένθια.
Εκεί όπου στους «πράσινους» μπαίνει το ΠΡΕΠΕΙ. Όχι για να πετύχουν κανένα σημαντικό βαθμολογικό στόχο, αλλά γιατί πολύ απλά στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός ΠΡΕΠΕΙ να νικά ομάδες όπως η Βαλένθια. Εκτιμώ, με όλο το θάρρος, ότι σε αυτόν τον αγώνα θα δούμε πολύ πιο χρήσιμα συμπεράσματα απ’ ότι στον εντελώς άνισο αγώνα της Μαδρίτης.
Ειδικά στο σημείο όπου το σκορ είναι 66-61 και η Ρεάλ με 2 τρίποντα από Αμπάλντε και Γιουλ «τιμωρεί» τον Παναθηναϊκό που έχασε δύο καλές ευκαιρίες να μειώσει περισσότερο, έγινε ευδιάκριτη η γραμμή που χωρίζει την ποιότητα και την άνεση από την προσπάθεια. Οι μεγάλες ομάδες δε θα σου χαριστούν και δε θα σου δώσουν πολλές ευκαιρίες.
Επαναλαμβάνω όμως ότι ο Κάτας έδειξε κάποια πραγματάκια (όπως αυτό με την ματς απ ζώνη) ενώ πήρε και θετικά στοιχεία από παίκτες. Όπως τον Μάρκους Φόστερ που έδειξε σφυγμό παίζοντας στο «1» αρκετά (ο Σαντ Ρος είχε πρόβλημα στη μέση και δεν μπήκε στο δεύτερο μέρος). Ή και τον Ζακ Όγκαστ που είναι μαχητικός και κάνει κάποια βηματάκια προς τα πάνω.
Και κάτι τελευταίο (χωρίς να βάζω Υ.Γ.). Δε μπαίνω στη διαδικασία να μετράω βολές, να διαχωρίζω φάσεις ή να πω ότι ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός στο Μιλάνο αδικήθηκαν. Δεν έχει κανένα νόημα. Σημασία έχει ότι το επίπεδο της διαιτησίας δεν έχει πέσει μόνο στην Basket League αλλά και στην Euroleague. Αναλογικά με το επίπεδο της διοργάνωσης, οι διαιτησίες που βλέπουμε φέτος στην Euroleague είναι για γέλια. Απλώς επειδή υπάρχει ένα επίπεδο πολιτισμού και οργάνωσης δε γίνονται αυτά τα καραγκιοζιλίκια της Basket League.
Αλλά αν δε βλέπεις ότι οι διαιτησίες είναι πολύ χειρότερες από άλλες σεζόν (συνολικά όχι με… φουστανέλα για τις ελληνικές ομάδες) θα πρέπει μάλλον να παρακολουθείς άλλο άθλημα