Στο θάνατο όλοι είμαστε ίσοι αλλά με αφορμή και το τραγικό συμβάν στα Γρεβενά φαίνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια ταξική αντιμετώπιση!
Στα Γρεβενά τρεις άνθρωποι δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι τους. Η έκρηξη στο εργοστάσιο εκρηκτικών που εργάζονταν έκοψε το νήμα της ζωής τους, σκόρπισε οδύνη στα σπίτια τους και ακόμα μεγαλύτερη θλίψη στην κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που «βομβαρδίζεται» με σχόλια κι ενημέρωση και ρεπορτάζ και αναλύσεις εφόσον ο νεκρός σε δυστύχημα είναι κάποιος διάσημος. Αλλά ταυτόχρονα ζει μέσα στο σκοτάδι όταν υπάρχει εργατικό δυστύχημα. Όπου πραγματικά θα έπρεπε να γίνονται αναλύσεις και συζητήσεις για τα αίτια που οδήγησαν στο χαμό των συνανθρώπων μας.
Αλήθεια, τι ακριβώς γίνεται και στα Γρεβενά προστέθηκε ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα των ατυχημάτων και δυστυχημάτων σε χώρους εργασίας;
Δε θα έπρεπε να υπάρχει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση σχετικά με τα βασικά μέτρα ασφάλειας στο χώρο; Προσοχή, δεν κατηγορώ κανέναν, μπορεί να ήταν η κακιά στιγμή, μπορεί όμως και να μην ήταν. Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος πρέπει να μάθει.
Όπως πρέπει να μάθει και η Πολιτεία. Που θα πρέπει κάποια στιγμή να αφυπνιστεί και να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον για τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται ο κόσμος. Να διερευνήσει το περιβάλλον, να έχει ελεγκτικό μηχανισμό κανονικό και όχι υποβαθμισμένο, να μην είναι «μεροκάματο του τρόμου» η παραγωγή.
Μόνο έτσι θα έχουμε κοινωνικό Κράτος. Όταν θα υπάρχει ξεκάθαρη κοινωνική κι εργατική πολιτική. Όταν κάθε άνθρωπος θα έχει δικαίωμα στην εργασία και κυρίως στην ασφάλεια την ώρα της εργασίας.
Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε ένα ανάλγητο Κράτος που θα ασχολείται με την «κλειδαρότρυπα» και τέτοια θα δίνει στο λαό προκειμένου να «χορτάσει» τα μάτια του. Αλλά όχι το στομάχι του και κυρίως τη ψυχή του.