«Ζήτω η ελευθέρα κι ανεξάρτητος Κύπρος» όπως είχε πει ο Μακάριος (Vid)

Ήταν 05:30 τα ξημερώματα της 20^ης Ιουλίου του 1974 όταν οι σειρήνες ήχησαν και η Κύπρος ετοιμαζόταν να ζήσει μια θηριωδία.

Πέρασαν 47 χρόνια και η πανέμορφη Κύπρος παραμένει διχοτομημένη, πονεμένη, ματωμένη! Μητέρες που ακόμα θρηνούν τα παλικάρια τους, συζύγους, γιους ή συγγενείς. Γυναίκες που έζησαν τη φρίκη στα χέρια του εισβολέα.

Η Λευκωσία παραμένει η μοναδική διχοτομημένη πόλη στον κόσμο. Η Τουρκία όχι απλώς δε σφυρίζει αδιάφορα, αλλά εξακολουθεί να συμπεριφέρεται όπως έχει συνηθίσει και την έχουν μάθει: Σαν τον «τσαμπουκά» της περιοχής.

Στην Κύπρο έχω πάει πολλές φορές. Έχω φίλους εκεί και είναι μια χώρα που αγαπώ. Όχι μόνο για τη σπάνια ομορφιά της αλλά και για τους ανθρώπους της. Φιλόξενοι άνθρωποι, υπέροχοι στην παρέα. Κι επίσης, όταν πήγα εκεί κατάλαβα ότι τα περί… μίσους των Κυπρίων για την Ελλάδα, είναι απλώς ένας μύθος.

Η Κύπρος είναι Ελλάδα. Από άκρη σε άκρη και σε κάθε γωνιά της.

Κι όταν πέρασα, μια φορά στη ζωή μου, στα κατεχόμενα για να επισκεφτώ την αρχόντισσα Κερύνεια, μαύρισε η ψυχή μου. Μια πανέμορφη πόλη που έχει μετατραπεί σε… αραβική συνοικία. Και πάλι δεν κατάφεραν να την ασχημύνουν. Είναι τόσο όμορφη που δε μπορούν να τη χαλάσουν.

Βλέποντας το φάντασμα της Αμμοχώστου, τα παρατημένα σπίτια πίσω από την πράσινη γραμμή, τη σκαλισμένη σημαία στον Πενταδάκτυλο, τα παρατημένα άρματα επάνω στο βουνό, το σημείο στον Άγιο Ιλαρίωνα όπου έπεσε ο ηρωικός Γεώργιος Κατσάνης.

Ο αξιωματικός που λίγο πριν πάρει τους λοκατζήδες του για να ανηφορίσει προς το μέρος όπου έμελλε να πέσει, είχε πει στη σύζυγό του που βρισκόταν στην Κερύνεια: «Μην το κουνάς από εκεί. Τους φάγαμε τους Τούρκους».

Ήταν σίγουρος πως η Ελλάδα θα βοηθούσε… Όπως ήταν σίγουροι και οι Κύπριοι, έστω κι αν πέντε μέρες νωρίτερα η χούντα του Ιωαννίδη είχε ανατρέψει τον Μακάριο.

Τα δικά μας παράθυρα τα είχαμε αφήσει ανοιχτά και όταν κοιτάξαμε έξω διαπιστώσαμε ότι έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι της Κύπρου.

Έχουν περάσει 47 χρόνια από την εισβολή. Και 62 χρόνια (και 4 μήνες) από τον ιστορικό λόγο του Εθνάρχη Μακαρίου, από το μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής:

«Κλείσατε αυτό το όραμαν εις την ψυχήν σας και να είστε βέβαιοι, απολύτως βέβαιοι, ότι το νέον κράτος, το οποίον, διά της θυσίας σας, διά της αγάπης σας, θεμελιούται σήμερον θα αποβεί κράτος ευημερίας και προόδου, ηθικής και δικαιοσύνης, κράτος του Θεού. Ζήτω η ελευθέρα και Ανεξάρτητος Κύπρος!»

Η Κύπρος που αγαπάμε αλλά πονάει. Και μας πονάει.

Η πανέμορφη Κύπρος του μεγάλου Τάσσου Παπαδόπουλου. Του ανθρώπου που αρνήθηκε να σκύψει το κεφάλι και πήγε αντίθετα στο πνεύμα της εποχής, ζητώντας από τους πολίτες να απορρίψουν το σχέδιο Ανάν.

«Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της»

Μέσα σε 36 λέξεις, ο αλησμόνητος Πρόεδρος είχε πει πολλά. Ίσως τα πάντα…

Το διάγγελμα εκείνο ήταν μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του Ελληνισμού. Διότι τότε, ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέκτησε την αξιοπρέπειά του, αψήφησε πιέσεις κι εκβιασμούς υπό την ισχυρή προσωπικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Διότι η «λύση» που πρότεινε ο τότε Γ.Γ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από επιβράβευση των δυνάμεων κατοχής. Κι επίσης κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση υποθήκευσης του Κυπριακού Ελληνισμού.

Με την απόλυτη ευθύνη των Τούρκων παραμένει αμφίβολο αν θα βρεθεί λύση. Η ιστορία έχει γράψει στιγμές οδύνης και ντροπής. Όπως και προδοσίας.

Η Κύπρος πονάει ακόμα και σήμερα, 47 χρόνια μετά… Το βόρειο τμήμα, που ψευδώς ονομάζουν… κράτος, ακόμα στάζει αίμα. Και η διεθνής κοινότητα εξισώνει, χρόνια τώρα, το θύτη με το θύμα!

Η Κύπρος είναι κοντά μας… Όχι μακριά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

e-Sportime (20/7): Κατέβασε την ηλεκτρονική εφημερίδα – Tίτλοι αφιερωμένοι στον Τόλη Βοσκόπουλο

Σωκράτης Γκιόλιας: Έντεκα χρόνια μετά, αναζητείται δικαίωση

Τόλης Βοσκόπουλος, γιατί «τα λόγια είναι περιττά» (Vid)