Ο Ουαγκέ συγκρούστηκε με το σκοτάδι!

Αν πουλάνε ακόμα οι ύβρεις, οι καταγγελίες, τα στησίματα, το τι γίνεται πίσω από τις κουρτίνες. Τα περίεργα σκοτεινά μονοπάτια, τότε καλώς και έχουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο που μας αξίζει.

Ο Ουαγκέ συγκρούστηκε με το σκοτάδι! Δικαίως παράγοντες είναι στις ομάδες αυτοί που είναι, υπάλληλοι των ΠΑΕ επίσης. Διοικούντες να βρίζονται με ύβρεις πεζοδρομίου. Διαιτητές μαριονέτες. Ομάδες δορυφόροι.

Παίκτες πιόνια. Δημοσιογράφοι πληρωμένα στρατιωτάκια. Τηλεκριτικοί πρώην διαιτητές που βλέπουν τη φάση ανάλογα σε ποιο κανάλι δουλεύουν. Όλοι αυτοί που κάθε αγωνιστική ξεφτιλίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, μαυρίζουν τη ψυχή των φιλάθλων και σπέρνουν το μίσος στα μικρά παιδιά. Το απόλυτο σκοτάδι στο ποδόσφαιρο μας.

Έτσι ήταν πάντα το ελληνικό πρωτάθλημα. Απλά τώρα φαίνεται πιο έντονα η… φωτιά του πολέμου, διότι βρέθηκε αντίπαλος για αυτόν που έκανε απόλυτο κουμάντο παντού. Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή.

Πρωτόγνωρες καταστάσεις, για τον εαυτό μας, το σπίτι μας, την οικογένεια μας τα παιδιά μας. Θα ήταν ντροπιαστικό να ασχοληθούμε περισσότερο απ’ όσο πρέπει με όλους αυτούς που ευθύνονται για αυτό το χάος. Θα ήθελε ο κόσμος λίγες μέρες ξεγνοιασιάς. Δηλαδή να βοηθούσε το ποδόσφαιρο στη ψυχολογία του κόσμου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σιαμπάνης: Κίνδυνος διετούς αποκλεισμού του

Αλλά συμβαίνει το αντίθετο στην Ελλάδα. Καλύτερα λοιπόν, να κρατήσουμε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μας την σκηνή με τον νεαρό παίκτη του ΠΑΟΚ, να αυτοθυσιάζεται να σώσει την μπάλα, κάτι που μπορεί να του κοστίσει και όλη του την καριέρα. Τη μάχη που δίνει αυτό το παιδί ο Ουαγκέ που φτάνει ως τη μοιραία σύγκρουση. Είναι μια εικόνα λύπης αλλά αν το σκεφτεί κανείς πιο πολύ, δίνει και ελπίδα αυτή η στιγμή, αυτή η προσπάθεια αυτή η αυταπάρνηση. Είναι πρωτότυπο για τα παιδιά μας.

Σε αντίθεση με τους άλλους με τα κουστούμια. Να κρατήσουμε την εικόνα επίσης του γιατρού και του φροντιστή του Άρη που έκαναν το αυτονόητο (μιας και ήταν δίπλα του), δηλαδή να τον βοηθήσουν.

Ο αθλητισμός, είναι χαρά, είναι πόνος, είναι όμορφος ανταγωνισμός. Είναι μάχη, πείσμα, πάθος, είναι τα πάντα. Όλα αυτά χάθηκαν μέσα σε ανακοινώσεις, διαρροές, δηλώσεις και πληρωμένα παπαγαλάκια. Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Τελικά άραγε, άξιζε η θυσία του Ουαγκέ;