Από τα ματς που δίνουν την εντύπωση, πως όσο και αν προσπαθήσει η καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο για να φτάσει στη νίκη, κάπου θα σκοντάψει. Η ΑΕΚ ήταν για 89 λεπτά καλύτερη του Ατρόμητου. Ωστόσο αυτό δεν αρκούσε.
Η Ένωση κυκλοφορούσε μπάλα, παρήγαγε φάσεις, δεν είχε απειληθεί- παρά μόνο στη φάση με τον Κουλούρη-και γενικώς είχε τον έλεγχο. Ωστόσο, για δύο λεπτά, ο Ατρόμητος έκανε αυτό το οποίο πάσχιζαν να κάνουν οι «κιτρινόμαυροι» σε όλο το προηγούμενο ματς. Να δεις πως το λένε… Α ναι!
Ο νόμος του ποδοσφαίρου, ότι όποιος χάνει τις ευκαιρίες για γκολ, τελικώς το δέχθηκε επαληθεύτηκε και μα οδυνηρή από βαθμολογική άποψη ήρθε στο χειρότερο δυνατό timing.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τα… μοιρολατρικά και την ομολογουμένως καλή παρουσία της ΑΕΚ, υπάρχει και η πιο κυνική εξήγηση.
Αυτό που έλειψε το διάστημα κατά το οποίο η πρωταθλήτρια Ελλάδος υπερείχε κατά κράτος του αντιπάλου, δεν ήταν άλλος από την ύπαρξη ενός καθαρόαιμου φορ. Αδιαμφισβήτητη η ποιότητα και η χρησιμότητα του Λιβάια, αλλά στο πετσί του ρόλου του Πόνσε, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να μπει ολοκληρωτικά.
Ο Αργεντινός έμεινε για 65 λεπτά στον πάγκο και έβλεπε τις ευκαιρίες να περνούν ανεκμετάλλευτες. Κι αν τα δοκάρια είναι όντως χτύπημα της τύχης, στις φάσεις όπου χρειαζόταν ο κεντρικός φορ, βρισκόταν ο… Άλεφ. Παρεπιπτόντως, ο Βραζιλιάνος είναι από τα καλά στοιχεία που προέκυψαν από το ματς, δίνοντας πολύτιμα στοιχεία στην ανάπτυξη της ομάδας.
Κλείνει η παρένθεση όμως και ας πάμε στο… δια ταύτα. Σε τρεις περιπτώσεις που με ένα μικρό σπρώξιμο θα αρκούσε για να ανοίξει το σκορ, ο 23χρονος μέσος ήταν (δυστυχώς) ο άνθρωπος που βρισκόταν στο σημείο, αντί ενός επιθετικού που αν μη τι άλλο γνωρίζει να παίρνει θέση μέσα στη μικρή περιοχή.
Όταν πια μπήκε ο «Εσε», η ΑΕΚ είχε «κρυώσει». Με τον Μπακασέτα στην επανεμφάνισή του να δείχνει ότι του λείπει αγωνιστικός ρυθμός, τον Μάνταλο να έχει καταναλώσει όλη τη βενζίνη στο ρεζερβουάρ και τον Λιβάια «κλειδωμένο» από τους αμυντικούς του Ατρομήτου, η πτώση στην απόδοση της Ένωσης ήταν αναπόφευκτη.
Εν ολίγοις και πολύ απλά, στο καλό της διάστημα η ομάδα του Ουζουνίδη δεν είχε τον φορ με το εύκολο γκολ στο παιχνίδι, αλλά στον πάγκο. Σε αντίθεση με τον Ατρόμητο, που τον καλό του φορ τον εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο με μία στις δύο τελικές εντός εστίας.