Η ΑΕΚ πήγε στο Χαριλάου, μπήκε, έβαλε τρία γκολ στο ημίχρονο, κράτησε σοβαρή αμυντική εικόνα μετά, θα μπορούσε να πετύχει άλλα δυο τέρματα στην επανάληψη και γύρισε τελικά στην Αθήνα με το άνετο 1-3 επί του Άρη.
Επιτέλους ήταν ΑΕΚ! Αυτή η κουβέντα βγήκε από το στόμα όλων μας. Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους οι παίκτες έβγαλαν αντίδραση. Επιτέλους, γιατί ΑΕΚ μας έλειψες… Πάει καιρός από την τελευταία φορά που είδαμε τους παίκτες να πέφτουν με λύσσα στη μπάλα. Να είναι κοντά οι γραμμές και όλοι να παίζουν στο γήπεδο για την ομάδα και τον συμπαίκτη τους. Μηδέν εγωισμός, καλές αλληλοκαλύψεις, κυνική μπροστά, πάθος, δύναμη, θέληση. Στοιχεία που φέρνουν νίκες. Δεν υστέρησε κανείς στο Χαριλάου με τους Γαλανόπουλο, Λόπες, Σιμάνσκι, Καρίμ, Σβάρνα και Νέντε να είναι ένα… κλικ παραπάνω. Η ΑΕΚ πρέπει να καταλάβει και να νιώσει πως μπορεί να μην καταστρέψει τη χρονιά της, μη βγαίνοντας στην Ευρώπη, μόνο αν οι παίκτες παίζουν ο ένας για τον άλλον σε κάθε ματς. Μέσα στους αγώνες να παλεύουν για τον συμπαίκτη τους και όχι ο καθένας μόνος του να προσπαθεί να γίνει… ήρωας! Όπως έκαναν κόντρα στον Άρη, σε ματς που «έκαιγε» και με τόσα πολλά αγωνιστικά προβλήματα.
Παρεμπιπτόντως, αυτό με τους τραυματισμούς καταντάει θλιβερό. Εντάξει οι τραυματισμοί από χτυπήματα, αλλά οι μυϊκοί τραυματισμοί είναι πάρα πολλοί. Και ευθύνη φέρει γι’ αυτό και ο Χιμένεθ φυσικά με το επιτελείο του. Ενας Χιμένεθ που ξέσπασε στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα. Σίγουρα είναι πολύ πιεσμένος κι αυτός, αλλά δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση της ομάδας το τελευταίο δίμηνο. Μακάρι αυτή η νίκη να φέρει ηρεμία και μέσα του και να μην είναι εφήμερη χαρά. Και μακάρι οι διαιτησίες να μην παίξουν καταλυτικό ρόλο στη συνέχεια των πλέι οφ, όπως συνέβη στην Τρίπολη.