Δεν πήγε στην κηδεία του πατέρα του. Αλλά έθαψε το πουλί του με πομπή, ύμνους και δάκρυα, έκανε κανονική κηδεία

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ είχε από μικρός μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα του, Λεοπόλδο. Ένας αυστηρός μουσικοδιδάσκαλος που ήθελε να καθορίζει τη ζωή του γιου του μέχρι το τέλος. Ο Μότσαρτ πάλευε για ανεξαρτησία, για αναγνώριση, για αγάπη που δεν συνοδευόταν από έλεγχο. Όταν πέθανε ο πατέρας του το 1787, ο Μότσαρτ δεν πήγε στην κηδεία. Δεν ήθελε ή δεν άντεχε.

Τρία χρόνια πριν, όμως, ο Μότσαρτ είχε αγοράσει ένα μικρό πουλί: έναν starling — ψευδοκόρακα. Το πουλάκι όχι μόνο σφύριζε μελωδίες, αλλά λέγεται πως αναπαρήγαγε τέλεια φράσεις από το Κοντσέρτο για Πιάνο Νο. 17 του Μότσαρτ. Ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιό του πως το πουλί σφύριξε «σωστά, με ένα λαθάκι, αλλά σχεδόν τέλεια». Το αγάπησε.

Όταν το πουλί πέθανε το 1787, λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα του, ο Μότσαρτ οργάνωσε μια πλήρη κηδεία. Έραψε έναν μικρό σάβανο, έγραψε ένα ποίημα, έστησε πομπή θρήνου, έπαιξε μουσική, τραγούδησε, έκλαψε. Έβαλε φίλους και συγγενείς να παρελάσουν πίσω από το φέρετρο του πουλιού στον κήπο. Ήταν ένα τελετουργικό με τρυφερότητα, χιούμορ και πραγματικό πόνο.

Το ποίημα του Μότσαρτ σώζεται μέχρι σήμερα. Αφηγείται την αγάπη του για το πτηνό, τη λύπη για το θάνατό του, αλλά και έναν σχεδόν παιδικό θυμό για την αδικία του κόσμου. Σαν ένα πένθιμο τραγούδι για κάτι που τον παρηγόρησε, όταν οι άνθρωποι γύρω του τον πλήγωναν. Ίσως, τελικά, το πουλί να είχε γίνει γι’ αυτόν κάτι πολύ πιο βαθύ απ’ ό,τι ο ίδιος του ο πατέρας.

Η πράξη αυτή δεν ήταν μια απλή εκκεντρικότητα. Ήταν ένας καθρέφτης της ψυχής του Μότσαρτ, που έδινε νόημα και βάθος ακόμη και στο πιο μικρό πλάσμα. Και παράλληλα, μια σιωπηλή διαμαρτυρία. Ίσως δεν πήγε στην κηδεία του πατέρα του γιατί δεν είχε κάτι να πενθήσει. Αλλά για το πουλί του, είχε να πενθήσει πολλά.