Δολοφονήθηκε μαζί με τη μητέρα του και τους πέταξαν στο ποτάμι. Μετά έδωσαν τον θρόνο σε ένα παιδί 13 χρονών

Δεν ήταν καν 20 χρονών όταν τον έσυραν στους δρόμους της Ρώμης. Το πτώμα του ήταν ακρωτηριασμένο, γεμάτο από χτυπήματα Πραιτωριανών. Μαζί του πέθανε και η μητέρα του. Τα σώματά τους τα πέταξαν στον Τίβερη, σαν να ήταν βρώμικα ρούχα. Δεν θρήνησε κανείς. Ήταν ο Ηλιογάβαλος. Κι έτσι έπεσε η πιο αμφιλεγόμενη σκιά του θρόνου.

Τον είχαν ανεβάσει στη θέση του Καρακάλλα, λέγοντας ότι ήταν νόθος γιος του. Δεν ήταν. Ήταν Σύρος ιερέας ενός τοπικού θεού, του Ελαγάβαλ. Γι’ αυτό και τον φώναζαν έτσι. Ήταν μόλις 14 χρονών όταν έγινε Ρωμαίος αυτοκράτορας. Σύντομα προσπάθησε να επιβάλει τη λατρεία του δικού του θεού, στήνοντας ιερά, αλλάζοντας τελετές, καταργώντας παραδόσεις αιώνων.

Παντρεύτηκε Βεστάλη Παρθένο — κάτι που απαγορευόταν απολύτως — και έγινε σύμβολο παρακμής, σπατάλης και θρησκευτικής πρόκλησης. Οι φήμες για τη σεξουαλικότητά του, για τους χορούς του ντυμένος νύφη και για τα όργια του δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι έκανε εχθρούς: τη Σύγκλητο, τον στρατό, ακόμα και τον ίδιο τον λαό.

Στις 11 Μαρτίου του 222, η Πραιτωριανή Φρουρά τον δολοφόνησε μέσα στο παλάτι. Δεν αρκέστηκαν στο μαχαίρι. Ξεφτίλισαν τη σορό του. Την έσυραν στους δρόμους μαζί με τη μητέρα του, Ιουλία Σοαιμία, που κυβερνούσε στο παρασκήνιο. Και οι δύο, γυμνοί, ακρωτηριασμένοι, πετάχτηκαν στο ποτάμι. Ούτε τα σκυλιά δεν τους πλησίασαν.

Το ίδιο απόγευμα, ο λαός της Ρώμης είδε έναν 13χρονο να στέκεται μπροστά στη Σύγκλητο. Ονομαζόταν Αλέξανδρος Σεβήρος. Ήταν ξάδελφος του Ηλιογάβαλου και γιος της Ιουλίας Μαμαίας, αδελφής της δολοφονημένης. Δεν έγινε αυτοκράτορας επειδή ήταν έτοιμος. Έγινε επειδή δεν είχαν καλύτερη λύση. Και επειδή πίσω του στεκόταν η μητέρα του.

Ο μικρός Αλέξανδρος έγινε η μάσκα μιας μητέρας που κυβέρνησε μέσω συμβουλίων, στρατηγών και ενός μεγάλου ρωμαϊκού κόλπου: να φαίνεται πως αλλάζει η εξουσία, χωρίς να αλλάζει τίποτα. Στην πραγματικότητα, ήταν εκείνη που έπαιρνε τις αποφάσεις. Ο ίδιος ήταν ευγενικός, ήρεμος, αγαπητός. Αλλά δεν ήταν ποτέ άρχοντας.

Η θητεία του κράτησε 13 χρόνια. Στο τέλος, οι στρατιώτες του τον δολοφόνησαν και αυτόν, στη Γερμανία. Με το θάνατό του άρχισε η Κρίση του 3ου Αιώνα, όταν η Ρώμη άλλαζε αυτοκράτορες σαν παπούτσια και η αυτοκρατορία έμπαινε στην πιο ταραγμένη εποχή της.

Όμως εκείνη τη μέρα, τον Μάρτιο του 222, έγινε κάτι βαθύτερο. Πέθανε ένας άνθρωπος που δεν άρμοζε στο ρωμαϊκό καλούπι. Και τη θέση του πήρε ένα παιδί. Όχι γιατί ήταν έτοιμο. Αλλά γιατί ήταν ήσυχο. Και άγραφη σελίδα. Να την γράψει η μαμά του, όπως ήθελε.