Έμεινε από πυρομαχικά στη μάχη και ζήτησε από τον εχθρό να του δανείσει. Ναι, από τον εχθρό του.

Ήταν 26 Ιουλίου 1714 όταν ο Νορβηγός πλοίαρχος Πίτερ Τόρντενσκελντ έπεφτε πάνω σε μια φρεγάτα που πίστευε πως θα τη διαλύσει. Ήταν το πλοίο De Olbing Galley, με σημαία Ολλανδίας αλλά αγγλικής καταγωγής, και ο ίδιος κυβερνούσε τη δανεζο-νορβηγική Løvendals Gallej. Νόμιζε πως ήταν εύκολη λεία. Αλλά είχε κάνει λάθος.

Η ναυμαχία κράτησε με διακοπές δεκατέσσερις ώρες. Τα δύο πλοία αντάλλαζαν κανονιοβολισμούς, ελιγμούς, βολές και φωνές. Και μετά… σιγή. Ο Τόρντενσκελντ είχε ξεμείνει. Όχι από θάρρος, αλλά από σφαίρες.

Τότε έκανε κάτι που ακόμη και για τα δεδομένα του 18ου αιώνα ακούγεται εξωφρενικό. Έστειλε αγγελιοφόρο στο αντίπαλο πλοίο και ζήτησε… δανεικά πυρομαχικά. Να του δώσουν μερικές μπάλες για να συνεχίσει τον καβγά. Ο αντίπαλος καπετάνιος, πιο σοβαρός από εκείνον, αρνήθηκε. Αλλά δεν τον πυροβόλησε. Αντί γι’ αυτό, οι δύο πλευρές σήκωσαν ποτήρια, ήπιαν προς τιμήν ο ένας του άλλου και πήραν διαφορετικές πορείες. Κανείς δεν νίκησε. Αλλά και κανείς δεν πέθανε.

Όταν ο Τόρντενσκελντ γύρισε πίσω, δεν βρήκε δάφνες. Βρήκε στρατοδικείο. Ο ίδιος ο βασιλιάς Φρειδερίκος Δ’ της Δανίας είχε εξοργιστεί. Ο πλοίαρχος είχε αποκαλύψει την αδυναμία του στον εχθρό. Είχε επιτεθεί χωρίς να έχει σαφή στρατιωτική υπεροχή. Και είχε διακινδυνεύσει το πλοίο του και το πλήρωμά του για ένα προσωπικό καπρίτσιο.

Ο Τόρντενσκελντ όμως δεν ήταν εύκολος στόχος. Στο δικαστήριο υποστήριξε ότι φταίει το πλήρωμα, ότι δεν ενημερώθηκε σωστά για την κατάσταση των πυρομαχικών, ότι το πλοίο του ήταν σε τέλεια τάξη, και τέλος πάντων –όπως είπε– «κανείς δεν σκοτώθηκε, όλοι έμαθαν κάτι και περάσαμε καλά». Το θράσος του συνοδεύτηκε από μια αλλοπρόσαλλη επίδειξη στρατιωτικής αυταρέσκειας. Κι αυτό άρεσε.

Δύο εβδομάδες μετά τη δίκη, αντί να τιμωρηθεί, προήχθη. Ο βασιλιάς είχε αλλάξει γνώμη. Ο άνθρωπος που αποκάλυψε στον εχθρό του ότι δεν είχε σφαίρες και του ζήτησε δανεικά, έγινε ήρωας.

Ο Πίτερ Τόρντενσκελντ έζησε λίγα χρόνια ακόμα, πεθαίνοντας σε μονομαχία το 1720. Έμεινε στην ιστορία όχι για κάποια νίκη, αλλά για μια στιγμή που ο ναυτικός σουρεαλισμός συνάντησε τη στρατιωτική παράνοια. Και για έναν πρόποση που έγινε τη στιγμή που θα έπρεπε να πέφτουν βόλια.