Πόσο αλλάζει ένα live από τη μια μέρα στην άλλη; Τι ρόλο παίζει το κοινό; Πόσο διαφορετικό είναι ένα τραγούδι την Παρασκευή και το Σάββατο στον ίδιο χώρο με άλλους ανθρώπους κάτω από το «πατάρι»; Τι «γκελ» κάνει μια ατάκα ή μια αφήγηση όταν αλλάζει η ψυχολογία εκείνου που την εκφέρει; Ποια είναι, τελικά, εκείνα τα «προαπαιτούμενα» που χαρακτηρίζουν επιτυχημένο ένα live έναντι ενός άλλου;
Αυτά σκέφτομαι πολύ συχνά – και με τη δουλειά που κάνω. Τις προηγούμενες μέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω back to back (to back – που λένε) τρεις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη: δύο στη Θεσσαλονίκη (Block 33 – 15, 16/3) και μία στην Αθήνα (Gazarte – 13/3). Γνωρίζοντάς το αρκετές μέρες νωρίτερα, σκέφτηκα ότι αυτή η συγκυρία θα μπορούσε, ενδεχομένως, να με βοηθήσει να αντιληφθώ κάποια πράγματα σε σχέση με όσα προαναφέρω.
Τρεις συναυλίες, λοιπόν, σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Δύο πόλεις, ίδιο setup, ένας καλλιτέχνης στη σκηνή (με τη βοήθεια της ομάδας, γύρω και κάτω), τρία όργανα (λαούτο, κλασική και ακουστική κιθάρα) τρία playlist με μεγάλες ομοιότητες (αλλά όχι ολόιδια) και -περίπου- δύο χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι στο κοινό και στην εξυπηρέτηση αυτού. Δύο χώροι διαφορετικοί (άκαπνος ο ένας – «μπαρουτοκαπνισμένος» ο άλλος) και τρεις διαφορετικές μέρες – ξεχνάω κάτι;