Γιατί ένας σπασμένος καθρέφτης φέρνει 7 χρόνια ατυχίας;

Δεν είναι ο καθρέφτης που σπάει. Εσύ σπας. Η εικόνα σου, η ενότητα του προσώπου σου, το είδωλό σου. Αυτό που εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος πίστευε πως είναι κάτι παραπάνω από μια αντανάκλαση. Ήταν η ψυχή του. Και όταν η ψυχή σπάει, τίποτα δεν διορθώνεται εύκολα. Θέλει επτά χρόνια για να επουλωθεί. Όχι επειδή το λέει μια δεισιδαιμονία — αλλά επειδή έτσι δούλευε η αρχαία κοσμοθεωρία.

Οι καθρέφτες δεν δείχνουν απλώς πρόσωπα. Δείχνουν ψυχές.

Στην αρχαία Αίγυπτο, οι πρώτοι καθρέφτες δεν ήταν γυαλί αλλά μέταλλο γυαλισμένο, και θεωρούνταν εργαλεία μαγείας και μαντείας. Δεν κοιτούσαν τον εαυτό τους για ματαιοδοξία, αλλά για να δουν οιωνούς και προειδοποιήσεις. Αν η αντανάκλαση έμοιαζε “λάθος”, αυτό σήμαινε αρρώστια ή θάνατο. Στην Ελλάδα και στη Ρώμη, η ιδέα ότι η αντανάκλαση φυλακίζει την ψυχή έγινε κεντρική σε τελετουργίες και προφητείες.

Οι Ρωμαίοι έβαλαν αριθμό στην ατυχία: επτά.

Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι η ζωή ανανεώνεται σε κύκλους επτά ετών. Αν κάποιος έσπαγε καθρέφτη, τραυμάτιζε την ψυχή του, και αυτή χρειαζόταν επτά χρόνια για να θεραπευτεί. Μέχρι τότε, το σύμπαν σε κρατούσε σε “εκκρεμότητα”. Ό,τι πήγαινε να ανθίσει, θα μαραινόταν. Ό,τι πήγαινε να χτιστεί, θα γκρεμιζόταν. Όχι τιμωρία. Αποκατάσταση ισορροπίας.

Στο Μεσαίωνα, η πρόληψη έγινε νόμος

Οι καθρέφτες ήταν πανάκριβοι. Έσπαγες καθρέφτη στο σπίτι κάποιου και δεν μπορούσες να πληρώσεις; Τιμωρία: επτά χρόνια δουλεία. Έτσι η τιμωρία του σώματος έγινε τιμωρία του πνεύματος. Και το “επτά χρόνια κακοτυχία” ρίζωσε. Όχι σαν αστείο — αλλά σαν φόβος που πέρασε από γενιά σε γενιά.

Το είδωλο που δεν σε αναγνωρίζει

Ο σπασμένος καθρέφτης είναι η πιο τρομακτική εικόνα του εαυτού σου. Δεν είσαι πια ενιαίος. Είσαι κομμάτια. Παραμορφωμένος. Σαν να μην σε αναγνωρίζει ούτε ο καθρέφτης σου. Αυτό από μόνο του είναι ένας πανίσχυρος ψυχολογικός μηχανισμός: ο άνθρωπος χάνει την αίσθηση ταυτότητας. Και το μυαλό συνδέει αυτή την απώλεια με μια αναπόφευκτη τιμωρία.