Η άγνωστη φυλή Ποντίων που άλλαξαν γλώσσα τρεις φορές, αλλά κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα μέσα τους
Οι Ουρούμ άλλαξαν τρεις γλώσσες μέσα σε 200 χρόνια, αλλά η σύνδεσή τους με την Ελλάδα δεν έσβησε ποτέ.
Οι Ουρούμ δεν είναι απλά μία ακόμη ομάδα Ελλήνων του Πόντου που βρέθηκε μακριά από τον τόπο της. Είναι η ιστορία ενός λαού που για αιώνες πάλευε να κρατήσει τη γλώσσα και την ταυτότητά του ζωντανές, μέσα από αμέτρητες μετακινήσεις και αναγκαστικές αλλαγές. Η ιδιαίτερη αυτή φυλή των Ποντίων, που σήμερα είναι σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό, έζησε για πάνω από δύο αιώνες στα ορεινά της Γεωργίας, στην περιοχή Τσάλκα.
Προερχόμενοι από περιοχές όπως η Τραπεζούντα, το Ερζερούμ, ο Καρς και η Αργυρούπολη, οι πρόγονοί τους μετακινήθηκαν στον Καύκασο στις αρχές του 19ου αιώνα, κυνηγημένοι από τους Οθωμανούς. Ακολουθώντας τον ρωσικό στρατό κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828, βρήκαν καταφύγιο στην περιοχή Τσάλκα, με την άδεια του ίδιου του τσάρου Νικολάου Α΄. Εκεί, έστησαν τα δικά τους χωριά και μια νέα ζωή, μακριά από την Οθωμανική καταπίεση.
Αν και αρχικά μιλούσαν Ποντιακά ελληνικά, αναγκάστηκαν σταδιακά να υιοθετήσουν τα τουρκικά, λόγω της ανάγκης επικοινωνίας με τους γειτονικούς λαούς της περιοχής. Μέσα στα χρόνια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης, δέχτηκαν επιπλέον και την επίδραση της ρωσικής γλώσσας. Έτσι, έγιναν ένας λαός που κουβαλούσε τρεις γλώσσες στο συλλογικό υποσυνείδητό του, με τα ελληνικά να μένουν πάντα ζωντανά ως νοσταλγία και όνειρο επιστροφής.
Η πιο ιδιαίτερη λεπτομέρεια στην ιστορία τους είναι το όνομά τους, «Ουρούμ», που προέρχεται από τη λέξη «Ρωμιός». Ήταν το όνομα που οι ίδιοι επέλεξαν για να θυμούνται πως, παρά τις γλωσσικές αλλαγές, παρέμειναν πάντα Ρωμιοί. Η σύνδεσή τους με την Ελλάδα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, άλλαξαν ακόμα και τα επώνυμά τους σε -ίδης, αποδεικνύοντας την ποντιακή τους καταγωγή.
Από περίπου 50.000 κατοίκους το 1989, σήμερα στην Τσάλκα δεν έχουν μείνει πάνω από 1.300 Ουρούμ. Οι περισσότεροι έφυγαν για την Ελλάδα, τη Ρωσία και την Κύπρο, αλλά εκείνοι που έμειναν κρατούν ακόμα τη μνήμη της ελληνικής κοινότητας ζωντανή, αναζητώντας να ανακτήσουν τη μητρική τους γλώσσα.
Αυτή η μικρή αλλά μοναδική φυλή Ποντίων δείχνει πώς, ακόμα και όταν οι συνθήκες σε αναγκάζουν να αλλάξεις γλώσσα, αυτό που πραγματικά μένει ζωντανό είναι η μνήμη της πατρίδας και η ανάγκη να μη χαθεί ποτέ η ταυτότητα που σε ενώνει με τις ρίζες σου.