Χωρίς αμφιβολία ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε ο θεμελιωτής του λαϊκού τραγουδιού. Πάτησε στο ρεμπέτικο και δημιούργησε το κοινωνικό, οικουμενικό τραγούδι. Πλούτισε την μουσική, την ερμηνεία, την ενορχήστρωση και τη θεματολογία του. Δεν οικειοποιήθηκε εμπνεύσεις κανενός.
Πάντα αυτός χάραζε καινούργιους δρόμους και έδινε το στίγμα της πρωτοπορίας. Άλλαξε τα δεδομένα, επηρέασε και διαμόρφωσε την πορεία και εξέλιξη της ελληνικής μουσικής. Πάνω στη φλέβα του βρήκαν αργότερα «στήριγμα» ο Χατζιδάκις και Θεοδωράκης και δημιούργησαν το «έντεχνο» λαϊκό τραγούδι.
https://www.youtube.com/watch?v=CFO44it51ro
Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1915, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και έσβησε στο Λονδίνο την ίδια ημέρα το 1984. Ο Τσιτσάνης είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των δημιουργών που θεσμοθέτησαν το λαϊκό τραγούδι.
Δηλαδή το τραγούδι που χαρακτηρίζεται από άμεσο και περιεκτικό στίχο που περιγράφει καθημερινές στιγμές αλλά και αγωνίες όνειρα, προβληματισμούς πάνω στα ανθρώπινα, στη γέννηση και το τέλος, ακόμα και με μεταφυσική ματιά. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και μελωδία, σε ομορφιά, μέγεθος, απλότητα και αισθητική ώστε να υπογραμμίσει αλλά και να προεκτείνει τον λόγο. Όλα αυτά και άλλα πολλά και ακωδικοποίητα ο Τσιτσάνης τα συμπύκνωνε στο έργο του στο μέγιστο βαθμό.
Ο Τσιτσάνης δεν φόρεσε ποτέ του γραβάτα. Ήταν πάντα λιτός στο ντύσιμο, στα λόγια, στη συμπεριφορά του. Οι μουσικές όμως και οι στίχοι του ήταν γεμάτοι από στολίδια, που ομόρφαιναν τη μελωδία και το λόγο. Τον Απρίλιο του ‘72 ο Τσιτσάνης είχε πει προφητικά στο Λευτέρη Παπαδόπουλο:
«Ουδείς μπορεί πλέον να αναστήσει το λαϊκό τραγούδι. Για να γίνει αυτό πρέπει να γεννηθεί ένα «φαινόμενο». Γιατί σήμερα υπάρχουν 1000 μπουζουξήδες αλλά όλοι αυτοί είναι «μηχανικοί». Πηγαίνουν για το μεροκάματο και μόνο. Δεν ενδιαφέρονται για το τραγούδι… Λαϊκό τραγούδι χωρίς πόνο και μόχθο γίνεται;»