Ο Πάπας που άντεξε μόνο 23 μέρες και λένε ότι τον δηλητηρίασε ο άνθρωπος του προηγούμενου πάπα

Ήταν 17 Ιουλίου 1048 όταν ο Πόππο φον Μπρίξεν, ευφυής Βαυαρός και εκλεκτός του Αυτοκράτορα Ερρίκου Γ΄, ανέβαινε στον θρόνο του Αγίου Πέτρου με το όνομα Δάμασος Β΄. Δεν πρόλαβε ούτε να μάθει τα μυστικά του Βατικανού. Στις 9 Αυγούστου, 23 μέρες αργότερα, ήταν ήδη νεκρός. Και η φήμη που ακούστηκε στα στενά της Ρώμης δεν ήταν πως τον νίκησε ο πυρετός: λέγανε ότι τον πρόλαβε το δηλητήριο.

Η άνοδός του στην παποσύνη ήταν προϊόν απόλυτης επιβολής. Ο προκάτοχός του, Κλήμης Β΄, είχε πεθάνει μυστηριωδώς, και οι απεσταλμένοι της Ρώμης πήγαν να ζητήσουν νέο πάπα από τον Ερρίκο. Ο Αυτοκράτορας τους πρότεινε τον Χαλιναρδό της Λυών, εκείνοι χάρηκαν, αλλά στο τέλος εκείνος που επέβαλε ο βασιλιάς ήταν ο Πόππο. Πιστός, καλλιεργημένος, σίγουρος.

Το μόνο πρόβλημα; Ο Βενέδικτος Θ΄, πρώην πάπας που δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Είχε εξαγοράσει τους πάντες με χρυσάφι και είχε ξαναμπούκαρει στην πόλη, πείθοντας τον Μαρκήσιο Βονιφάτιο της Τοσκάνης να σταθεί στο πλευρό του. Ο Βονιφάτιος αρνήθηκε να παραδώσει τη Ρώμη στον νέο πάπα. Τότε ο Αυτοκράτορας τον απείλησε ξεκάθαρα: «Αν δεν συμμορφωθείς, θα έρθω ο ίδιος». Ο Βονιφάτιος υπέκυψε.

Μόλις ο Βενέδικτος εκδιώχθηκε για πολλοστή φορά από τη Ρώμη, ο Πόππο μπήκε στην πόλη θριαμβευτής. Ο λαός τον δέχτηκε σαν σωτήρα. Αλλά λίγες μέρες αργότερα, αποσύρθηκε απότομα στην Παλαιστρίνα. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, χωρίς να ξέρει κανείς με βεβαιότητα τι συνέβη. Άλλοι είπαν μαλάρια. Άλλοι έδειξαν ευθέως τον Γκέραρντ Μπρατσούτους, άνθρωπο του Βενέδικτου και συνεργάτη του μετέπειτα πάπα Γρηγόριου Ζ΄.

Το πιθανότερο είναι πως ο Πόππο δηλητηριάστηκε. Ήταν άλλωστε πολύ χρήσιμο σε πολλούς να ξεφορτωθούν τον εκλεκτό του Αυτοκράτορα. Αλλά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Κανένα δικαστήριο δεν έγινε. Η σορός του τάφηκε στον τάφο με τους αγγέλους και τα σταφύλια στο San Lorenzo fuori le Mura, σε σαρκοφάγο που έμοιαζε περισσότερο με ειδωλολατρικό κήπο παρά με χριστιανικό κοιμητήριο.

Κι έτσι, ο Πάπας με τη συντομότερη θητεία του Μεσαίωνα έγινε σύμβολο μιας εποχής όπου ο πάπας μπορούσε να εκθρονιστεί, να εξοριστεί, να επιστρέψει και να ξαναφύγει — μέχρι να βρεθεί κάποιος πιο δυνατός, πιο πλούσιος, ή πιο επικίνδυνος.