Πίστευαν πως το σώμα σου διαλύεται αν το ζωγραφίσουν

Στην έρημο Αρνέμλαντ, ο παλαιός κόσμος των Αβορίγινων δεν γνώριζε χαρτί. Δεν είχε γραφή. Όμως είχε χρώμα. Και το χρώμα είχε δύναμη. Ζωγράφιζαν πάνω στο ίδιο το δέρμα. Όχι για διακόσμηση. Όχι για μόδα. Αλλά για ζωή και θάνατο.

Κάθε γραμμή είχε νόημα. Κάθε σπείρα, ένας πρόγονος. Η τέχνη δεν ήταν ελεύθερη. Ήταν ιερή. Αν ζωγράφιζες το λάθος σχέδιο στο λάθος σώμα, παραβίαζες τους νόμους των πνευμάτων. Το σώμα δεν το άντεχε. Το πνεύμα έφευγε. Και το κέλυφος διαλυόταν.

Οι τελετές έναρξης ζωής, γάμου ή θανάτου, όλες περιλάμβαναν ζωγραφική στο σώμα. Όχι με μπογιά. Με στάχτη, με αίμα, με λίπος. Έλιωναν πέτρες, κοπανούσαν οστά, έβαφαν με αποξηραμένες σαύρες. Το σώμα γινόταν καμβάς και το πνεύμα έμπαινε μέσα.

Αν κάποιος δεν είχε το δικαίωμα, θεωρούσαν πως η ενέργεια θα τον κατέστρεφε. Έλεγαν πως οι ανίεροι διαλυόταν σαν άμμος στον άνεμο. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Αρρώστια, θολούρα, θάνατος. Όχι από κατάρα. Από ανισορροπία.

Κανείς δεν ζωγράφιζε μόνος του. Πάντα το έκανε άλλος. Παλαιότερος. Γνώστης. Ο μόνος τρόπος να πάρεις σχέδιο ήταν να στο επιτρέψουν οι πρόγονοι. Αλλιώς δεν το άντεχες. Και πίστευαν πως αν κάποιος ζωγραφίσει το σώμα σου χωρίς να το ξέρεις, μπορεί να σε κάνει να πεθάνεις.

Οι περισσότεροι νεκροί δεν θάβονταν με τα χρώματα. Τα έπλεναν. Τα έκαιγαν. Δεν έπρεπε να μείνουν πάνω στο σώμα. Το σώμα έπρεπε να φύγει καθαρό. Για να μπορέσει να ξαναγυρίσει. Όπως ερχόταν ο άνεμος.

Μέχρι και σήμερα, κάποιοι ηλικιωμένοι Αβορίγινες αποφεύγουν τις φωτογραφίες. Όχι από δεισιδαιμονία. Αλλά γιατί πιστεύουν πως η απεικόνιση του προσώπου ή του σώματος μπορεί να αιχμαλωτίσει ένα κομμάτι του εαυτού τους. Και να το παραμορφώσει.

Η τέχνη στο σώμα τους δεν ήταν μνήμη. Ήταν ενέργεια. Ήταν χρέος. Ήταν επικίνδυνη. Και γι’ αυτό, ήταν σεβαστή. Όχι γιατί ήταν όμορφη. Αλλά γιατί μπορούσε να σκοτώσει.