Γιατί η Τσικνοπέμπτη είναι Πέμπτη;

Ανοίγεις την πόρτα και σε χτυπάει ένα κύμα μυρωδιάς. Η τσίκνα. Αυτή η απολαυστική μυρωδιά του κρέατος που λιώνει πάνω στη σχάρα, ζουμερό, καλοψημένο, με τις φλόγες να το αγκαλιάζουν και να το καραμελώνουν αργά, βασανιστικά. Σουβλάκια που στάζουν λιπαρό ζουμί, παϊδάκια που ψήνονται μέχρι να αποκτήσουν αυτή την ακαταμάχητη τραγανή κρούστα, μπριζόλες που γυαλίζουν από τους χυμούς τους, λουκάνικα που σκάνε με κάθε δαγκωνιά. Αυτή είναι η Τσικνοπέμπτη. Και είναι πάντα Πέμπτη.

Ο λόγος; Το γλέντι δεν γίνεται σε νηστίσιμη μέρα. Η Τετάρτη και η Παρασκευή είναι μέρες νηστείας, αλλά η Πέμπτη… αχ, η Πέμπτη είναι ελεύθερη για κραιπάλη. Η τελευταία μεγάλη κρεατοφαγία πριν η Σαρακοστή στερήσει από τον κόσμο τα πιο ηδονικά, καπνιστά, ζουμερά κομμάτια κρέατος. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «Τσικνοπέμπτη» έρχεται από την «τσίκνα» και την ημέρα της εβδομάδας – μια μέρα που γράφτηκε στην ιστορία με τη μυρωδιά του κρέατος που καίγεται στα κάρβουνα.

Αυτή η παράδοση ξεκινάει από παλιά, όταν οι οικογένειες μαζεύονταν γύρω από τις φωτιές, έριχναν πάνω τους ό,τι πιο λαχταριστό είχαν και το άφηναν να τσικνίσει, να γεμίσει ο αέρας με την υπόσχεση του γλεντιού. Είναι η μέρα που τα μαχαίρια ακονίζονται, οι σχάρες παίρνουν φωτιά και τα κάρβουνα ζωντανεύουν. Ο κόσμος ψήνει παντού – στις αυλές, στα μπαλκόνια, στους δρόμους. Σουβλάκια, μπριζόλες, κοκορέτσια, λουκάνικα με μπαχαρικά που σκάνε στο στόμα και αφήνουν τη φωτιά τους στο λαρύγγι.

Δεν υπάρχει Τσικνοπέμπτη χωρίς γέλια, χωρίς κρασί να ρέει και χωρίς τραγούδια που συνοδεύουν κάθε μπουκιά. Είναι μια μέρα που δεν μετράς τις θερμίδες, δεν σκέφτεσαι το αύριο. Μόνο τη φωτιά που τσιτσιρίζει, το λίπος που λιώνει, την πρώτη τέλεια μπουκιά που κάνει τα μάτια να κλείνουν από απόλα