Το πουλί που αν ήταν άνθρωπος, θα έπρεπε να φάει 300 μπέργκερ τη μέρα για να ζήσει

Αν ο μεταβολισμός των ανθρώπων λειτουργούσε όπως σ’ αυτό το πλάσμα, το ψυγείο θα άδειαζε πριν καν τελειώσει το πρωινό. Τα κολιμπρί, αυτά τα μικροσκοπικά πουλιά που μοιάζουν με ιπτάμενα κοσμήματα, δεν ζουν. Καίνε. Το σώμα τους είναι μια φλεγόμενη μηχανή που λειτουργεί στο απόλυτο όριο. Και κάθε λεπτό, αν δεν φάνε, κινδυνεύουν να σβήσουν σαν σπίθα στον αέρα.

Τα κολιμπρί χρειάζονται τεράστια ποσότητα ενέργειας. Πρέπει να καταναλώνουν μέχρι και το διπλάσιο του βάρους τους σε τροφή κάθε μέρα. Αυτό μεταφράζεται σε 1.000 με 2.000 λουλούδια την ημέρα, στα οποία ρουφούν νέκταρ κυριολεκτικά κάθε λίγα λεπτά. Αν ένας άνθρωπος είχε παρόμοιο ρυθμό κατανάλωσης ενέργειας, θα έπρεπε να τρώει πάνω από 30.000 θερμίδες την ημέρα. Δηλαδή, περίπου 300 μπέργκερ. Και όχι μόνο να τα φάει, αλλά και να τα χωνέψει σε 24 ώρες. Κάθε μέρα.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός και συγκλονιστικός. Τα φτερά τους κινούνται με 80 χτυπήματα το δευτερόλεπτο. Η καρδιά τους φτάνει τις 1.200 παλμούς ανά λεπτό. Κατά την πτήση, το σώμα τους αγγίζει θερμοκρασίες και επίπεδα οξυγόνου που για άλλα ζώα θα ήταν θανατηφόρα. Είναι τόσο γρήγορα, που μπορούν να αιωρούνται στον αέρα με απόλυτη ακρίβεια, να πετάνε προς τα πίσω ή ακόμα και ανάποδα.

Κι όμως, όλη αυτή η υπερδραστηριότητα έχει κόστος. Αν μείνουν χωρίς τροφή για λίγες ώρες, πεθαίνουν από εξάντληση. Γι’ αυτό και τα κολιμπρί έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή στρατηγική: όταν πέφτει η νύχτα και δεν μπορούν να τραφούν, ρίχνουν τον μεταβολισμό τους σε κατάσταση παρόμοια με χειμερία νάρκη — μια μικροσκοπική αναστολή ζωής, ώστε να επιβιώσουν μέχρι την επόμενη αυγή.

Αυτή η ακραία ύπαρξη, μεταξύ φλόγας και κενού, κάνει τα κολιμπρί μοναδικά στον κόσμο των ζώων. Είναι ο ορισμός της φράσης «ζω για να φάω» — αλλά με έναν τρόπο ποιητικό και θανάσιμα ακριβή. Ένα λάθος, ένα λεπτό χωρίς τροφή, και ο θάνατος είναι βέβαιος.

Είναι όμορφα. Είναι θαύματα μηχανικής. Και αν ζούσαν όπως εμείς, θα περνούσαν τη μέρα τους ανάμεσα σε ντελίβερι και θερμιδόμετρα. Ευτυχώς, ζουν με νέκταρ, σε μια συνεχή, επικίνδυνη, φτερωτή πείνα.