ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΑΝΤΩΝΕΛΛΟΣ

Μεγάλος Περίπατος – Έπιασαν τόπο τα μπινελίκια των οδηγών

Μεγάλος Περίπατος στον δρόμο του… ανεξήγητου εξελίσσεται η περίπτωση του «μεγάλου περιπάτου» στο κέντρο της Αθήνας. Ένα έργο πνοής για το κέντρο της Αθήνας αποδείχτηκε πως όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, χωρίς σχέδιο δεν έχει ούτε μία ελπίδα επιτυχίας και πολλές φορές ούτε επιβίωσης. Ο πολυδιαφημισμένος Μεγάλος Περίπατος εκτελέστηκε στο πόδι και τελικά ξηλώνεται....

Συντάκτης: Διονύσης Αντωνέλλος Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά

Μεγάλος Περίπατος στον δρόμο του… ανεξήγητου εξελίσσεται η περίπτωση του «μεγάλου περιπάτου» στο κέντρο της Αθήνας.

Ένα έργο πνοής για το κέντρο της Αθήνας αποδείχτηκε πως όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, χωρίς σχέδιο δεν έχει ούτε μία ελπίδα επιτυχίας και πολλές φορές ούτε επιβίωσης.

Ο πολυδιαφημισμένος Μεγάλος Περίπατος εκτελέστηκε στο πόδι και τελικά ξηλώνεται. Γιατί απέτυχε;

Όποιος πέρασε έστω και μία φορά από το κέντρο της Αθήνας το γνωρίζει γιατί απέτυχε. Και όποιος εργάζεται στο κέντρο της πρωτεύουσας το γνωρίζει γιατί απέτυχε.

Γιατί απλά δεν δούλεψε.

Γιατί δεν δούλεψε;

Γιατί το κέντρο της Αθήνας το καλοκαίρι είναι μία περιοχή, όπως όλη η Αθήνα στο κέντρο της και όπως το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας, με 40 βαθμούς Κελσίου. Γνωστό. Σε όλους.

Ούτε 60αρης Σκανδιναβός από τα Φιορδ της Νορβηγίας, χωρίς υποκείμενο νόσημα δεν περπατάει στον «Μεγάλο Περίπατο» χωρίς να τον υποχρεώσει κάποιος να το κάνει με το ζόρι για βιοποριστικους και μόνο λόγους.

Γιατί στο κέντρο της Αθήνας κατεβαίνει κάποιος μέρα, καλοκαίρι και καθημερινή μόνο για βιοποριστικούς λόγους ή αν παίρνει 10.000 το μήνα επειδή ψηφίζει νομοσχέδια.

Το κέντρο της Αθήνας χρειάζεται όραμα, βούληση, γνώσεις, τσαγανό, διάθεση να σπάσουν αυγά και σίγουρα μεράκι.

Μέχρι στιγμής φαίνεται πως χάνεται το στοίχημα του κέντρου της πόλης.

Και η Αθήνα θα παραμείνει μία από τις πιο άσχημες πρωτεύουσες του κόσμου.

Όπως μου είχε πει και ένας Αμερικανός φίλος όταν ήρθε διακοπές στην Αθήνα με την γυναίκα του: «Συγγνώμη φίλε που στο λέω, πώς ζείτε εδώ; Είναι το χειρότερο κέντρο πόλης που έχουμε δει».

Φίλε μου Αμερικάνε, ακόμα επιβιώνουμε. Κάποτε θα ζήσουμε και στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Μέχρι τότε υπομονή.

Exit mobile version