Έχασε τη γυναίκα του και έγραψε την πιο πένθιμη ποιητική συλλογή που είχε δει η Ελλάδα

Ο Γεώργιος Σακελλάριος δεν ήταν ένας συνηθισμένος γιατρός. Ούτε ένας τυπικός λόγιος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Ήταν ένας άντρας που κουβάλησε τη γνώση του ευρωπαϊκού κόσμου μέχρι το εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έγινε αρχίατρος του Αλή Πασά, μετέφρασε τον Σαίξπηρ και τον Μπαρτελεμύ, αλλά πάνω απ’ όλα έγραψε σπαρακτικά για τον θάνατο της γυναίκας του. Η συλλογή του «Ποιημάτια», εκδόθηκε το 1817 αλλά γράφτηκε γύρω στο 1800, λίγο μετά τον θάνατο της Αναστασίας, της πρώτης του συζύγου.

Μέσα στους στίχους του, δεν θα βρει κανείς ηρωικές εξάρσεις ή εξιδανικευμένες λέξεις. Θα βρει έναν άντρα που πενθεί. Έναν άντρα που δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Που μιλάει σε μια νεκρή γυναίκα σαν να την έχει ακόμη δίπλα του. Που απορρίπτει τον Ασκληπιό γιατί δεν του έσωσε τη γυναίκα. Και που σιγοψιθυρίζει μέσα στους στίχους του πως η ζωή είναι άδεια χωρίς αυτήν.

Ο ίδιος έγραφε:
«Οἱ ἄλλοι ὅταν ῥέγχουν, ἐγώ πικρά θρηνῶ,
τὸ πᾶν γλυκὰ κοιμᾶται, καὶ μόνος ἀγρυπνῶ.»

Τα ποιήματά του δεν είναι φτιαγμένα για να εντυπωσιάσουν. Είναι γραμμένα για να ακουμπήσουν την ψυχή. Ο Σακελλάριος δεν ήθελε να είναι ποιητής. Ήθελε να γίνει καλά. Αλλά δεν γινόταν. Και τότε έγινε «Ιαλέμου μαθητής». Δηλαδή, μαθητής του μυθικού γιου της Καλλιόπης, που τραγουδούσε τους θρήνους.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε δεκαέξι χρόνια μετά το πένθος, χάρη στη βοήθεια ενός φίλου, εμπόρου από την Κοζάνη. Μέσα, περιλαμβάνει κι έναν ποιητικό διάλογο με τον φίλο του Μιχαήλ Περδικάρη, όπου συζητούν σε στίχους για την Ιατρική, για τη Φιλοσοφία, για τη ζωή και για τον θάνατο. Είναι μια νυχτερινή εξομολόγηση μεταξύ δύο αντρών που κουβαλούν τις ίδιες πληγές, αλλά δεν ντρέπονται να τις γράψουν.

Ο Σακελλάριος πέθανε το 1838, μακριά από την Αναστασία. Αλλά το βιβλίο του ζει ακόμα. Όχι γιατί είναι λογοτεχνικά τέλειο, αλλά γιατί είναι ανθρώπινο. Και γιατί εκεί μέσα χωρά όλος ο πόνος ενός άντρα που είχε τα πάντα, αλλά έχασε το μόνο που τον έκανε να γράφει ποιήματα.