Πριν πεθάνει, ρώτησε τον βασιλιά πού να δώσει τα λεφτά του. Κι έτσι δημιουργήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα της Ελλάδας

Ο Ευγένιος Ευγενίδης δεν ήθελε να αφήσει πίσω του απλώς χρήματα. Ήθελε να αφήσει έργο. Και καθώς η υγεία του επιδεινωνόταν, πήρε μια απόφαση που δεν πήρε ποτέ κανείς άλλος εφοπλιστής στην Ελλάδα: ρώτησε τον ίδιο τον βασιλιά Παύλο πού θα μπορούσε να προσφέρει κάτι που θα μείνει για πάντα.

Η συζήτηση έγινε λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το 1954. Ο Ευγενίδης, πια γίγαντας της ναυτιλίας και πρόξενος της Φινλανδίας, είχε δει τα πάντα. Τη φτώχεια, την αυτοκρατορική εξουσία, τη δύναμη, την Ελλάδα να σηκώνεται και να πέφτει. Δεν ήθελε να γίνει χορηγός μιας πλατείας ή μιας προτομής. Ήθελε κάτι που να αλλάζει ζωές.

Το παλάτι του πρότεινε να ενισχύσει την τεχνική εκπαίδευση των νέων. Η Ελλάδα του ’50 είχε ανάγκη από μηχανικούς, τεχνίτες, ανθρώπους που θα μπορούσαν να χτίσουν με τα χέρια και το μυαλό. Κι έτσι μπήκε το πρώτο λιθαράκι: ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που δεν θα χτιζόταν για λόγους φήμης, αλλά για ουσία.

Ο Ευγενίδης, που είχε ήδη προσφέρει το υπερωκεάνειό του στο ελληνικό κράτος, το πλοίο “Ατλάντικ”, το οποίο μετονομάστηκε σε “Βασίλισσα Φρειδερίκη”, υπέγραψε και τη δεύτερη μεγάλη του παρακαταθήκη. Το Ίδρυμα Ευγενίδου.

Ήταν εκείνος που έστησε τις πρώτες ναυτιλιακές γραμμές Πειραιά-Νότια Αμερική. Εκείνος που ξεκίνησε από το Διδυμότειχο, γιος καδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή στην Κωνσταντινούπολη. Δούλεψε από χαμηλά, σε βρετανική εταιρεία, και σε λίγα χρόνια έγινε γενικός διευθυντής.

Όταν πέθανε τον Απρίλιο του 1954, σε δεξίωση στο Βεβέ της Ελβετίας, είχε ήδη βάλει μπρος ό,τι χρειαζόταν. Οι εντολές του ήταν σαφείς, η χρηματοδότηση έτοιμη, και το όραμά του θα υλοποιούνταν ακριβώς όπως το είχε φανταστεί.

Το Ίδρυμα Ευγενίδου δεν χτίστηκε με μεγάλες κορδέλες και φωτογραφίες. Χτίστηκε για να είναι γερό, να κρατήσει. Και κράτησε. Ακόμη και σήμερα, στο κτίριο της λεωφόρου Συγγρού, συνεχίζει να εκπαιδεύει, να εμπνέει και να δίνει ευκαιρίες, ακριβώς όπως του πρότεινε τότε ο βασιλιάς.

ΔΕΝ ΞΑΝΑ ΕΓΙΝΕ ΤΕΤΟΙΟ ΜΠΟΝΟΥΣ