Τη μεγάλωναν με γάλα γυναίκας, έτρωγε φίδια και τη φοβόντουσαν περισσότερο κι απ’ τον θάνατο. Ήταν η Υαινογάτα της Αλεξάνδρειας

Στην Αλεξάνδρεια του 16ου αιώνα, οι άνθρωποι μιλούσαν για μια αλλόκοτη ύπαρξη που προκαλούσε τρόμο όσο και περιέργεια. Την έλεγαν Ciuette. Κάποιοι πίστευαν πως ήταν υβρίδιο γάτας και λύκου. Άλλοι ορκίζονταν πως ήταν απλώς η γνωστή αρχαία ύαινα, εξημερωμένη και μεταμφιεσμένη σε οικόσιτο ζώο. Την έτρεφαν με μητρικό γάλα και πίστευαν ότι είχε μαγικές ιδιότητες. Κυνηγούσε ποντίκια, φίδια και καμιά φορά – έλεγαν – και ανθρώπους.

Δεν ήταν απλώς ένα εξωτικό θηρίο. Ήταν το πλάσμα που συμβόλιζε τα όρια ανάμεσα στο άγριο και το ήμερο, ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στον φόβο και τη γνώση.

Ο Πιερ Μπελόν, ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους φυσιοδίφες που ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, τη συνάντησε στην Αλεξάνδρεια. Την αποκάλεσε “Ciuette”, αλλά ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για το ίδιο πλάσμα που οι αρχαίοι αποκαλούσαν «Υαινα». Δεν ήταν απλώς ένας σκύλος ή μια γάτα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε αυτά — ένα πλάσμα με μακριές, δυνατές σιαγόνες, με νύχια που έμοιαζαν ανθρώπινα και με μαύρες ρίγες στη ράχη σαν ρούχα πένθους.

Την εξέτρεφαν οι Άραβες και οι Αιγύπτιοι όχι σαν κατοικίδιο, αλλά σαν θηρίο του σπιτιού, μια ασπίδα ενάντια στο κακό. Πίστευαν πως όποιος έχει τέτοιο πλάσμα στο σπίτι του, δεν τον πλησιάζει κανένα φίδι. Έδιωχνε τους ποντικούς καλύτερα από τις γάτες, τους όφεις καλύτερα από τα ξόρκια, και δεν φοβόταν τίποτα.

Η πιο τρομακτική λεπτομέρεια όμως ήταν στην ανατροφή της. Έλεγαν ότι όταν γεννιόταν μια Ciuette, έπρεπε να την ταΐσουν με γάλα από γυναίκα. Όχι ζώο, μόνο άνθρωπο. Και μάλιστα γυναίκα που δεν είχε χάσει το μωρό της. Αν μεγάλωνε αλλιώς, θα γινόταν ανεξέλεγκτη.

Ο Belon δεν ξέρει αν η Ciuette είναι μεταμφιεσμένη ύαινα, παραλλαγμένο σκυλί ή κάποιο μυστικό αιλουροειδές. Ξέρει όμως πως η μορφή της προκαλούσε δέος, το βλέμμα της ήταν απειλητικό και ότι όταν την είδε για πρώτη φορά πίστεψε ότι αντικρίζει κάτι βγαλμένο από αρχαίο μύθο.

Οι άνθρωποι της Αλεξάνδρειας τη φοβόντουσαν όσο και την τιμούσαν. Ήταν εκεί για να τους προστατεύει, να τους κρατάει ασφαλείς, αλλά και για να τους θυμίζει κάτι πολύ παλιό. Ότι κάποτε, οι θρύλοι περπατούσαν μέσα στα σπίτια.