Τον έτρωγε η φυματίωση, δεν μπορούσε ούτε να ξαπλώσει. Πολεμούσε όμως μπροστά απ’ όλους

Το πρόσωπό του είχε χάσει το χρώμα, το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές. Η φυματίωση είχε ήδη καταστρέψει τα πνευμόνια του. Κι όμως, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης συνέχιζε να πολεμά. Δεν έδινε εντολές από ασφαλή απόσταση. Ήταν πάντα μπροστά, σαν να μην υπήρχε αύριο. Ίσως επειδή ήξερε πως γι’ αυτόν, αύριο μπορεί να μην υπήρχε στ’ αλήθεια.

Ήταν άνοιξη του 1827 όταν, σκελετωμένος πια, ανέβηκε ξανά στ’ άλογο για να καθοδηγήσει τους άντρες του στο Φάληρο. Δεν μπορούσε να καθίσει κανονικά. Πολλές νύχτες κοιμόταν σχεδόν όρθιος ή καθισμένος, επειδή ο παραμικρός βήχας έκανε τα πλευρά του να τρίζουν. Οι σύντροφοί του τον παρακαλούσαν να μείνει πίσω. Εκείνος δεν το δέχτηκε ποτέ. «Ο Καραϊσκάκης δε μένει πίσω» τους απάντησε.

Τα πνευμόνια του έλιωναν, η φωνή του έβγαινε από μέσα του σπασμένη, με πόνο. Μα όταν μιλούσε, όλοι σώπαιναν. Δεν ήταν απλώς ένας οπλαρχηγός. Ήταν το ζωντανό απομεινάρι του ηρωισμού μιας εποχής που κλονιζόταν. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου και την ήττα των Ελλήνων στη Στερεά, το ηθικό είχε πέσει. Κι όμως, ο Καραϊσκάκης, μισοπεθαμένος, φλεγόταν να αντεπιτεθεί. Να δώσει το σύνθημα της ελπίδας.

Στη μάχη του Αντιρρίου το 1825 τραυματίστηκε σοβαρά στον μηρό, αλλά γύρισε στο πεδίο πριν συνέλθει πλήρως. Το ίδιο και στη Σαλαμίνα, το ίδιο και στο Δίστομο. Η ζωή του ήταν μια διαρκής αναμέτρηση με τον θάνατο. Όχι μόνο στις μάχες, αλλά και στο σώμα του. Οι σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν: ο Καραϊσκάκης πολεμούσε με ανοιχτές πληγές, σωματικά εξαντλημένος, βαριά φυματικός.

Όταν χτυπήθηκε στο Φάληρο, στις 22 Απριλίου 1827, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι ήταν απλώς άλλο ένα τραύμα. Μα εκείνος το ήξερε. Ζήτησε να κοινωνήσει. Ήρεμος, σαν να είχε ήδη κάνει ειρήνη με το τέλος. Ένα τέλος που περίμενε καιρό, αλλά πάντα καθυστερούσε, για να δώσει λίγο ακόμα θάρρος στους υπόλοιπους.

«Εγώ πεθαίνω, εσείς να είστε μονιασμένοι, να βαστάξετε την πατρίδα» είπε πριν ξεψυχήσει.

Και τότε κατάλαβαν όλοι ότι πίσω από τα ράκη του σώματός του, χτυπούσε μέχρι τέλους η καρδιά ενός πολεμιστή που δεν λύγισε ούτε στιγμή.