Ήταν 28 Απριλίου του 2010. Η δεύτερη πράξη του ημιτελικού στο Champions League. Μπαρτσελόνα – Ίντερ, στο Καμπ Νου. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, το γήπεδο βράζει. Οι εντάσεις τόσο μεγάλες, που η διοίκηση είχε προτείνει στον Ζοσέ Μουρίνιο να κυκλοφορεί με συνοδεία σωματοφύλακα.
Καθώς κατευθυνόμασταν με το πούλμαν στο γήπεδο, με τράβηξε από το μπράτσο και με ρώτησε:
«Σήμερα περνάμε;»
«Πάμε να προκριθούμε, μάγκες», του απάντησα.
«Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος;»
Και τότε είπε: «Είμαστε πιο πεινασμένοι από αυτούς».
Με αυτά τα λόγια, ξαφνικά ένιωσες να σηκώνεται το βάρος. Ήξερε πώς να σε αποφορτίσει… Ένας πραγματικός στρατηγός.
Λίγο πριν μπούμε στο γήπεδο, άνοιξε -όπως πάντα- μια εφημερίδα, διάβασε τους τίτλους της ημέρας και ύστερα μας είπε:
«Το όνειρό μας είναι νόμιμο. Διψάμε περισσότερο. Πάμε να το πάρουμε».
Και με καθαρή στρατηγική σκέψη συμπλήρωσε:
«Οι οπαδοί της Μπάρτσα με μισούν. Θα βγω πρώτος μόνος μου, να φάνε εμένα με αποδοκιμασίες και κραυγές. Να ξεθυμάνουν πάνω μου… και μετά η σκηνή είναι δική σας».
Ήξερε κάθε λεπτομέρεια. Όλα.
Κι όταν ο Τιάγκο Μότα αποβλήθηκε, οι Καταλανοί πανηγύριζαν λες και είχαν σκοράρει. Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε τη φωνή του:
«Νομίζουν πως μας τελείωσαν. Η χαρά τους είναι απόδειξη αδυναμίας. Πιστεύω σε εσάς».
Και το θαύμα συνέβη. Το σφύριγμα της λήξης μάς βρήκε προκριμένους. Ο Μουρίνιο ξέσπασε, πήγε προς τη θύρα των Καταλανών, πανηγύριζε σαν παιδί. Τους έδειχνε το χέρι, φώναζε: «Σας νικήσαμε!».
Η διοίκηση του σταδίου, σε μια αλλόκοτη αντίδραση, άνοιξε τα ποτιστικά για να μας αναγκάσει να φύγουμε. Και τότε ο Μουρίνιο είπε το αλησμόνητο:
«Αντέξαμε 10 απέναντι σε 80.000… με σώματα καυτά, στα όριά τους… και περιμένετε να μας πτοήσει λίγο νερό; Μόνο χαρά μας δίνει!»
ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΗΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΝΟΥΣ;
Όλα οι αθλητικές και όχι μόνο ειδήσεις με ένα κλικ εδώ