Ντουκουρέ: Οι τραυματισμοί, η θαυμαστή επιμονή και ο πρώην του Άρη που τον έστειλε στον Άρη!

Με κασκόλ και καπελάκι, ο Σεΐκ Ντουκουρέ δείχνει να νιώθει ήδη 100% Άρης και το σίγουρο είναι πως η αποφασιστικότητα να πετύχει δεν του λείπει.

Οι τραυματισμοί είναι το κακό του επαγγέλματος. Το τυχαίο-άτυχο που είναι σε θέση να καταστρέψει την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή. Ο Ντουκουρέ θα μπορούσε να αποτελεί μέλος αυτής της στενάχωρης κατηγορίας. Αλλά η επιμονή του και η αγάπη του για την μπάλα του επέτρεψαν να ξεπεράσει πολύ δύσκολες καταστάσεις.

Παγιδευμένος σε ένα σπιράλ αρνητισμού

Τέρας υπομονής; Αναμφίβολα. Τα τελευταία τρία χρόνια πέρασε τρεις τραυματισμούς, οι δύο εκ των οποίων πολύ σοβαροί. Παράδοξο για έναν παίκτη που νωρίτερα ήταν είδηση να χάσει έστω ένα ματς γι’ αυτό το λόγο. Από το 2010 που ξεκίνησε επαγγελματικά στη Λοριάν και για εννέα χρόνια, ήταν από σίδερο. Παγιδεύτηκε μετά σε ένα αρνητικό σπιράλ γεγονότων κι από αυτό δεν ξεμπλέκει κανείς εύκολα.

Το κακό ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2019. Υπέστη ρήξη χιαστών. Επαιζε τότε στη Λεβάντε και τα πήγαινε πολύ καλά για πρώτη φορά εκτός Γαλλίας. Επέστρεψε περί τα τέλη Αυγούστου του ίδιου έτους, αλλά δεν ήταν στο 100%. Συμφώνησε να πάει δανεικός στην Ουέσκα, στη Segunda Division. Δεν ήταν έτοιμος. Μπήκε ξανά στο χειρουργείο για να καθαρίσει το γόνατό του. Μόλις ήταν να παίξει ξανά, ο κορονοϊός είχε μπει στη ζωή όλων μας,

Έπαιξε συνεπώς μετά το τέλος του lockdown στη δράση που επιβλήθηκε παντού εκείνη την εποχή. Μετά από τέσσερις όλες κι όλες συμμετοχές, σοκ, ξανά. Ρήξη αχιλλείου. Μετά από 7 μήνες, τον Ιανουάριο του 2021 άρχισε ξανά προπονήσεις. Δειλά δειλά. Και τον περασμένο Μάρτιο γύρισε στα γήπεδα. Καταγράφοντας ολιγόλεπτες συμμετοχές ως το τέλος της σεζόν.

Ο Άρης ήταν το… πεπρωμένο του Ντουκουρέ!

Το καλοκαίρι η Λεβάντε τον άφησε ελεύθερο. Η Λεγανές του έκανε αμέσως πρόταση. Για μονοετή συνεργασία. Είπε «ναι» επιστρέφοντας έτσι στα γήπεδα της Β’ Κατηγορίας της Ισπανίας. Η απόκτησή του εντασσόταν σε ένα πλαίσιο ενίσχυσης της μεσαίας γραμμής της ομάδας.

Αλλά γρήγορα ο τότε κόουτς, Ασιέρ Γκαριτάνο έχρισε τους Πάρντο-Σιμπασάκι βασικό του δίδυμο στα χαφ. Ο Ντουκουρέ πάλευε να ανατρέψει την ιεραρχία όταν ήρθε ένας τραυματισμός να του κόψει ξανά τη φόρα. Λιγότερο σοβαρός από τους προηγούμενους, πολύ λιγότερο, αλλά και πάλι, την κακή δουλειά την έκανε.

Στα τέλη Οκτωβρίου και με την ομάδα να πραγματοποιεί άσχημη πορεία, η αλλαγή προπονητή έγινε μονόδρομος. Ο Μεχντί Ναφτί ήταν ο νέος επικεφαλής στον πάγκο. Ναι, ναι, ο Τυνήσιος που φόρεσε άλλοτε τη φανέλα του Άρη (2011) ήταν αυτός που πρακτικά τον έστειλε στον… Άρη! Αφήνοντάς τον εκτός πλάνων του. Παρότι όσες φορές τον χρησιμοποίησε, ο Ιβοριανός μέσος ήταν αρκετά καλός.

Ο Ναφτί έφτασε στο σημείο να προτιμά να πάρει λιγότερους παίκτες στην αποστολή από το να συμπεριλάβει σε αυτήν τον 29χρονο. Αν και περισσότερο αυτό είχε να κάνει με υπόδειξη των «από πάνω». Στη διοίκηση αποφάσισαν πως ο Ντουκουρέ έπρεπε να φύγει στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο. Και πίεσαν με τον τρόπο τους ώστε να το αποδεχτεί και να μην φέρει αντιρρήσεις.

Δες τη θετική πλευρά της ζωής

Δεν θα το έκανε μία ή άλλη, ούτε άφησε να τον πάρει από κάτω. Βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ότι είναι δηλαδή 29 ετών και άρα έχει ακόμα καλά ποδοσφαιρικά χρόνια μπροστά του. Νιώθει πως του λείπει μόνο η εμπιστοσύνη από μια ομάδα που θα τον κάνει να πάρει ξανά τα πάνω του.

Επιμένει πως οι τραυματισμοί δεν τον έκαναν πιο δειλό. Αρνείται να παραδοθεί στο φόβο, παίζει ακόμα χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις. «Με αυτή τη νοοτροπία έφτασα να γίνω παίκτης της Ligue 1, της La Liga, να γίνω διεθνής (σ.σ.: 20 συμμετοχές/1 γκολ) και να κερδίσω το Κόπα Άφρικα», όπως το έχει πει.

Τον καιρό του δεύτερου τραυματισμού του, συνεργάστηκε με μια ομάδα γυμναστών ονόματι ADHOC Performance, στην Τουλούζη. Εκεί του έκαναν ένα πλήρες διαγνωστικό για να μάθουν αν είχαν δημιουργηθεί προβλήματα από τους τραυματισμούς. Ο ίδιος λέει ότι χάρη σε αυτή τη σούπερ, όπως τη χαρακτηρίζει, δουλειά που έκαναν μαζί του, είναι καλύτερα τώρα από ό,τι παλιότερα.

Επαγγελματίας με τα όλα του

Προσέχει αυστηρά τη διατροφή του, ποτέ δεν του άρεσαν τα πάρτι και η dolce vita. Με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους, αποζητά την απλή, οικογενειακή ζωή. Το χρόνο που έμενε εκτός, τον πέρασε αναλύοντας το παιχνίδι. Γενικώς και ειδικώς. Κοιτούσε παλιότερα ματς δικά του, έβλεπε συνεχώς αγώνες στην τηλεόραση και κρατούσε σημειώσεις. Κατανοώντας το εφήμερο του επαγγέλματός του και πως πρέπει να αξιοποιεί την κάθε στιγμή για να γίνει καλύτερος.

«Δεν είμαι “πεθαμένος”, είμαι πολύ μακριά από το να παραδοθώ», το μήνυμα που στέλνει. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Προϊόν των ακαδημιών της Λοριάν, στην ουσία δεν έπαιξε πολύ στην α’ ομάδα των «μπακαλιάρων». Δόθηκε μάλιστα κάποια στιγμή δανεικός στην Επινάλ, στην Γ’ Κατηγορία (National).

Το είδε σαν ευκαιρία, θα το ‘χετε καταλάβει ως τώρα, δεν είναι τύπος που τα βάφει μαύρα. Έδειξε πολύ καλά πράγματα, ειδικά στο Κύπελλο που η ομάδα διακρίθηκε. Τον είδαν από τη Μετς και του έκαναν πρόταση. Στους «γκρενά» άλλαξε όλη του η πορεία. Ανέβηκε πολλά επίπεδα, πετούσε με τις εμφανίσεις του.

Η Ακτή του Ελεφαντοστού, περηφάνια και όνειρο

Τότε ήρθε και η πρόσκληση στην Εθνική του ομάδα. Η μεγάλη του υπερηφάνεια. Από την Ακτή του Ελεφαντοστού έφυγε όταν ήταν 2 ετών, η οικογένειά του μετανάστευσε στη Γαλλία. Θα μπορούσε να είχε παίξει με την Γουινέα. Τη χώρα δηλαδή που κατάγεται ο πατέρας του. Αλλά δεν την ένιωθε δικιά του. Οι γονείς του πήραν διαζύγιο και μεγάλωσε στο Παρίσι με τη μητέρα του. Η οποία είναι από την Ακτή του Ελεφαντοστού.

Με τους «Ελέφαντες» έχει 20 συμμετοχές και κορυφαία στιγμή, της καριέρας του εν γένει, την κατάκτηση του Κόπα Άφρικα το 2015. Το θυμάται ακόμα σαν παραμύθι. Όλα όσα έγιναν, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο τότε εκλέκτορας (Ερβέ Ρενάρ) είχε την καλύτερη γνώμη γι’ αυτόν και τον προτίμησε από πιο προβεβλημένους παίκτες. Ο μεγάλος του στόχος είναι να παίξει ξανά με το εθνόσημο και γι’ αυτό ήθελε ένα φιλόδοξο project που να του προσφέρει διάρκεια και προοπτική.

Στα ισπανικά γήπεδα, ο Ντουκουρέ κέρδισε σε ωριμότητα, έμαθε να είναι πιο προσεκτικός και να διαβάζει καλύτερα το παιχνίδι. Να τα βγάζει πέρα με ένα πολύ πιο γρήγορο τέμπο, με λιγότερα λάθη στις μεταβιβάσεις και επίπεδο αντιπάλων με αυξημένη τεχνική κατάρτιση. Από τη Γαλλία, κρατά σταθερά την αντοχή που απέκτησε στο physical game. Ένα κλασικό 6άρι που μπορεί να παίξει και 8άρι, έρχεται στην Ελλάδα με σκοπό το restart. Και ως ενσάρκωση του «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό».