Πριν από 25 χρόνια, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ φέρθηκε επιπόλαια. Μια επώδυνη εμπειρία, που όμως τον έκανε καλύτερο. Σε όλα.
Επιχειρώντας να κατανοήσουμε καλύτερα τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του, πρέπει να γυρίσουμε στο 1996. Στην αποτυχία του στη διαδικασία των πέναλτι, στον ημιτελικό εκείνου του Euro, κόντρα στη Γερμανία. Σε μια στιγμή μετατράπηκε στην «ντροπή του έθνους». Σε απόβλητο, σε παρία. Δεν ήταν εύκολο, καθόλου, αλλά με τον καιρό έκανε πέρα τον πόνο. Κρατώντας ως βασικό δίδαγμα το εξής: Κάτι έπρεπε να αλλάξει στον τρόπο προσέγγισής του στα πράγματα, κάτι έπρεπε να βελτιώσει στο κομμάτι «προετοιμασία».
Σαν ερασιτέχνης
Ο Σάουθγκεϊτ εκτέλεσε τότε πέναλτι έχοντας νωρίτερα στην καριέρα του δοκιμάσει μόνο μία φορά από τη βούλα. «Στην πραγματικότητα βγήκα μπροστά ως εθελοντής. Τέτοιου είδους χαρακτήρας ήμουν, ένιωθα ότι πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου», αποκάλυψε αργότερα. Είχε καλή πρόθεση; Ναι. Αυτό δεν μειώνει το γεγονός ότι συμπεριφέρθηκε σαν ερασιτέχνης. Εκείνη την ώρα διακυβευόταν κάτι πολύ σοβαρό, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι λύση το «καλό παιδί είναι, ας βαρέσει και ένα πεναλτάκι». Ήταν απροετοίμαστος. Ο Αντρέας Κέπκε, ο Γερμανός γκολκίπερ, εντόπισε την αμφιβολία στα μάτια του (εχθρού), διάβασε τις σκέψεις του, μύρισε το φόβο. Είχε συνεπώς το καθοριστικό προβάδισμα πριν καν ο αντίπαλος πάρει φόρα.
Προϊόντος του χρόνου και με το φαινόμενο των αποκλεισμών της Αγγλίας στα πέναλτι να γίνεται το ανέκδοτο (και) των μετέπειτα μεγάλων διοργανώσεων, ο Σάουθγκεϊτ άρχισε να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο πόσο επιπόλαια είχε φερθεί τότε. Όταν κάποια στιγμή η μοίρα έφερε αυτόν στη θέση του εκλέκτορα, στο πίσω μέρος του μυαλού του υπήρχε πάντα εκείνη η αποτυχία. Μαζί, μία υπόσχεση στον εαυτό του: την επόμενη φορά, γιατί θα υπήρχε τέτοια, δεν θα άφηνε τίποτα στην τύχη.
Έπαθε, έμαθε
Αυτό ακριβώς έκανε. Ρίχνοντας μεγάλος βάρος στον προγραμματισμό και στην εξάσκηση, τόσο των εκτελεστών όσο και των τερματοφυλάκων, κατά τη διάρκεια των προπονήσεων. Η δουλειά απέδωσε. Φάνηκε περίτρανα στο Μουντιάλ της Ρωσίας, κόντρα στην Κολομβία στη φάση των «16». Με την πρόκριση να έρχεται από τη βούλα (4-3). Όλα τα πέναλτι των «τριών λιονταριών» τότε, ακόμα και αυτό που χάθηκε (από τον Τζόρνταν Χέντερσον) ήταν άρτια εκτελεσμένα. Σε όλα επίσης, εκτός από ένα (του Φαλκάο), των αντιπάλων, ο Τζόρνταν Πίκφορντ έπεσε σωστά. «Είχαμε μελετήσει αναλυτικά το πώς θα αποκτήσουμε έλεγχο επί της διαδικασίας. Ακόμα και όταν αστόχησε ο Τζόρνταν, δεν πανικοβλήθηκα καθότι είχα εμπιστοσύνη σε αυτούς που είχαν επιλεχτεί να εκτελέσουν, αλλά και στον τερματοφύλακά μας», είπε τότε ο Σάουθγκεϊτ.
Τελικά χρειάστηκε ένας άνθρωπος που στοιχειώθηκε εξαιτίας ενός χαμένου πέναλτι για να γλυτώσει η Αγγλία από αυτήν ακριβώς την κατάρα. Τελικά χρειάστηκε προγραμματισμός, ευαισθησία, ακρίβεια, ψυχραιμία. Αυτά δηλαδή που περιγράφουν αρκετά καλά το τι είναι ο Σάουθγκεϊτ ως κόουτς, ως άνθρωπος. Εκείνη η βραδιά στη Μόσχα έσβησε πολλά χρόνια τύψεων. Αν αυτό δεν λέγεται λύτρωση, τότε δεν ξέρουμε τι είναι. Επίσης μια επώδυνη εμπειρία, μετατράπηκε σε μάθημα ζωής. Αν αυτό δεν λέγεται ωριμότητα, τότε δεν ξέρουμε τι είναι. Μέχρι στιγμής, η Αγγλία δεν έχει χρειαστεί να περάσει από τη διαδικασία των πέναλτι σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ακόμα και αν αυτό προκύψει στον τελικό με την Ιταλία, είναι σίγουρα ότι ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ δεν θα έχει αφήσει τίποτα (μόνο) στην τύχη…
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είναι… αχάριστος!
Μόρια Υπολογισμός: Έτσι θα μετατρέψετε τους βαθμούς των πανελληνίων 2021
Γιατί ξαφνικά όλοι ψάχνουν να μάθουν για το φάρο στη Φολέγανδρο;