«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους για πάντα». Η παραπάνω φράση ανήκει στον Αβράαμ Λίνκολν και ταιριάζει γάντι στην Ισπανία στο EURO 2020.
Ισπανία: Έπειτα 120 λεπτά, αλλά και μια (ακόμα) διαδικασία πέναλτι κόντρα στην Ιταλία, η «Φούρια Ρόχα» φλέρταρε ασύστολα με μια ποδοσφαιρική ιεροσυλία: Να περάσει στον τελικό με μόλις μία νίκη σε ένα ενενηντάλεπτο μετά από έξι αγώνες στον θεσμό.
Γιατί όμως αποτελεί ύβρις όλο αυτό; Εξάλλου, θα πουν πολλοί, η σκοπιμότητα ξεπερνά πολλές φορές τον ορθολογισμό. Αυτόν τον δρόμο ακολούθησε και η Πορτογαλία πριν από πέντε χρόνια και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Ωστόσο, η εθνική Ισπανίας δεν είναι… εθνική Πορτογαλίας. Είναι ένα απείρως μεγαλύτερο μέγεθος σε εθνικό επίπεδο, το οποίο οφείλει στον εαυτό του ως οντότητα να πρωταγωνιστεί με τον κυριαρχικό τρόπο στον οποίο έχει μάθει στον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Η φετινή πορεία της ομάδας του Λουίς Ενρίκε ενσαρκώνει την πλήρη αντίθεση του παραπάνω. Ο αρχικός σχεδιασμός είχε «μαύρες τρύπες» (κανένας παίκτης από Ρεάλ Μαδρίτης), η διαχείριση του υλικού δεν ήταν η ιδανικότερη (άστοχες επιλογές εν ώρα αγώνα), μεγάλες προσωπικότητες (Φάμπρεγας, Πικέ, Ράμος κ.ά) έλειπαν, ενώ η… γκρίνια των φιλάθλων μεταφέρθηκε και εντός των τειχών του ρόστερ.
Καλώς ή κακώς, όλα αυτά συνηγορούσαν ότι η Ισπανία ήταν μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι. Μάλιστα αυτό υψωνόταν μέχρι τα προημιτελικά και όσοι την παρακολουθούν χρόνια το συνειδητοποίησαν ήδη από τα ματς των ομίλων.
Ισπανία: Η… γυάλα της διάκρισης
Το «εύκολο» 5-0 επί της Σλοβακίας ήταν η πρώτη ποσότητα στάχτης στα μάτια των οπαδών, οι οποίοι πίστεψαν στο «παραμύθι» της διάκρισης. Βέβαια, από το παραμύθι απουσιάζε ο δράκος, αλλά και ένα αίσιο τέλος.
Η δεύτερη «πεντάρα» κόντρα στη γερασμένη Κροατία ήταν το γεγονός που πιστοποίησε ότι πολλές φορές οι αριθμοί είναι ένας πανέμορφος τρόπος να λέει κανείς ψέματα. Ελάχιστοι έμειναν στο ότι το 3-1 έγινε 3-3 μέσα σε λίγα λεπτά στην κανονική διάρκεια.
Η γυάλα στην οποία κατοικούσαν όλες τις προηγούμενες μέρες ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες ράγισε κόντρα στους αξιόμαχους Ελβετούς, οι οποίοι κατέδειξαν ξανά την αδυναμία στην τελική προσπάθεια.
Εκεί όμως που έσπασε και τους προσγείωσε ανώμαλα στην ωμή πραγματικότητα ήταν στην παράταση του ημιτελικού απέναντι στους Ιταλούς. Στο διάστημα που οι παίκτες του Μαντσίνι είχαν παραδοθεί στο δικό τους 1/3. Στο σημείο που ο αντίπαλος ήταν στριμωγμένος στα σχοινιά και περίμενε καρτερικά το τελειωτικό χτύπημα για να λυτρωθεί από το μαρτύριο. Όλα απόρροια της επιθετικής Ισπανίας και της μοναδικής φοράς που ο Άλβαρο Μοράτα εμφανίστηκε στο χορτάρι.
Το μομέντουμ και η φυσική εξέλιξη
Η «σκουάντρα ατζούρα» υπέφερε από την ισπανική πίεση. Κι όμως, με όλες τις προϋποθέσεις και το μομέντουμ με το μέρος τους, οι Ίβηρες απέδειξαν γιατί δεν άξιζαν να βρίσκονται στον τελικό του «Wembley». Θα αψηφούσε την ποδοσφαιρική λογική, ένα εξαιρετικό ματς να ισοσκελίσει πέντε αναμετρήσεις με αρκετά προβλήματα, στα οποία ο Λουίς Ενρίκε δεν βρήκε τη λύση γι’αυτά.
Η «ρωσική ρουλέτα» ήταν απλώς μια φυσική συνέπεια των πραγμάτων, παρά το γεγονός ότι κι εκεί ο Ντάνι Όλμο θα μπορούσε να βάλει τους συμπατριώτες του σε θέση οδηγού. Ευτυχώς, η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποδόθηκε, έστω και την ύστατη στιγμή και το it’s coming… Rome, θα συνεχίσει να ακούγεται δυνατά στους δρόμους του Λονδίνου.
Οι Ισπανοί έπαθαν και πλέον στο Μουντιάλ του Κατάρ το 2022 οφείλουν να επιστρέψουν στο δικό τους στιλ παιχνιδιού και να το ακολουθήσουν από την αρχή έως το τέλος με την ίδια συνέπεια.
Διαβάστε επίσης: Euro 2020 – Ιταλία – Ισπανία: Το πανό που… τρέλανε το «Γουέμπλεϊ» (vid)
Survivor τελικός: Ο Σάκης Κατσούλης πήγε για… ρεκτιφιέ και έγινε αγνώριστος!