Πάμπλο Γκαρσία: Ο προπονητής του ΠΑΟΚ μπέρδεψε τους ποδοσφαιριστές με τον ισχυρό ηγέτη του Ολυμπιακού. Σύγχυση…
Πάμπλο Γκαρσία. Ο συναισθηματισμός, ακόμη και για επαγγελματία, δικαιολογείται. Συνήθως θολώνει την κρίση, δεν βελτιώνει το περίφημο… state of mind, αλλά στο τέλος τέλος είναι μια επιλογή που αφορά αυτόν που του επιτρέπει να κυριαρχεί στο θυμικό, στη συνείδηση και στην ψυχοσύνθεσή του.
Αυτό που δεν συγχωρείται σε έναν επαγγελματία είναι η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Ακόμη και αν μπει σε διαδικασία «πώλησης», ακόμη και αν ό,τι «πουλάει» είναι αληθινό – προϊόν συναισθημάτων – δεν μπορεί να είναι επιτρεπτό. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί για τον εργοδότη του συγκεκριμένου επαγγελματία να είναι ανεκτό (τουλάχιστον).
Δεν γίνεται η επιτυχία, μια οποιαδήποτε επιτυχία, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από μια κατάκτηση ενός τίτλου – που δεν περισσεύουν κιόλας… – να ταυτίζεται με φαινόμενα άκρατου λαϊκισμού, υπερβολικής δημαγωγίας, εκτός των ορίων συμπεριφοράς και εκδηλώσεων από έναν θεσμικό εκπρόσωπο ενός συλλόγου.
Και φυσικά, ούτε η απειρία του σε τέτοιες καταστάσεις και επιτυχίες (ως προπονητής) μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία. Όταν εκπροσωπείς έναν οργανισμό, την ιστορία του, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ως ανεξέλεγκτος θαμώνας χαμαιτυπείου. Δεν γίνεται να λειτουργείς ως τον τελευταίο χουλιγκάνο της πλάσης.
Αυτονόητο πως δεν επιτρέπεται και εκ μέρους του οργανισμού να επιτρέπει στον υπάλληλο/εκπρόσωπό του, ανεξαρτήτως δημοφιλίας (η «δημοφιλίας») να επισκιάζει με τη συμπεριφορά του μια αδιαμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία, μια σημαντική νίκη, μια μεγάλη κατάκτηση.
Εκτός αν από το Κύπελλο είναι σημαντικότερες οι αθυροστομίες, οι χειρονομίες και οι προτροπές περί γεννετήσιας πράξης προς τον ιδιοκτήτη της αντίπαλης ομάδας, της χαμένης στον τελικό, αλλά – κακά τα ψέματα – κυρίαρχης στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Εκτός αν όλη αυτή η δημαγωγική, απαράδεκτη συμπεριφορά, με ακατονόμαστες ύβρεις, σε live μάλιστα μετάδοση για να τονιστεί το «οπαδικό» προφίλ και η δημαγωγική νοοτροπία, αποτελεί μέρος του… τελετουργικού με το οποίο το σύνολο του νικητή οργανισμού και δη του ΠΑΟΚ θέλει να (προσπαθήσει τουλάχιστον να) επιβληθεί. Ω καιροί, ω ήθη.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έπαιξε;
Ακόμη και το αντριλίκι, που ακόμη και ως έννοια και σκέψη διασύρεται από τέτοιες συμπεριφορές και πρακτικές, ακόμη και η (ψευτό)μαγκιά, οτιδήποτε τέλος πάντων που θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί για να δώσει το ελάχιστο άλλοθι, που ακριβώς συνίσταται όταν βρίζεις σκαιότατα, χυδαία κάποιον που δεν είναι παρόντας; Για ποιο λόγο να αναφερθεί στον Βαγγέλη Μαρινάκη ο Πάμπλο Γκαρσία;
Μήπως τον αντιμετώπισε στο γήπεδο. Δεν κερδίζει κανείς σε οποιοδήποτε σπορ, εντός αγωνιστικού χώρου κανέναν παράγοντα, κανέναν πρόεδρο, κανέναν ιδιοκτήτη, κανέναν διοικητικό ηγέτη. Η μια ομάδα επικρατεί μιας άλλης, ένα αγωνιστικό σύνολο καταβάλλει ένα άλλο. Ο πρόεδρος πως ακριβώς εμπλέκεται σε ένα παιχνίδι, σε έναν τελικό; Ο ΠΑΟΚ ήταν νικητής. Ο Ολυμπιακός χαμένος.
Και πως, όταν έχεις κερδίσει, όταν έχεις πετύχει μια σημαντική νίκη, κατορθώνεις – γιατί περί κατορθώματος πρόκειται – να ευτελίσεις αυτήν ακριβώς την επιτυχία; Και με τι τρόπο; Αποδεχόμενος ουσιαστικά μέσα από εμμονικά παραληρήματα τα βαθύτερα βιώματα σου; Το πρώτο πράγμα δηλαδή, το κυρίαρχο που σου έρχεται – ανεξαρτήτως συνθηκών – στο μυαλό, το πρώτο που ξεστομίζεις (υποτίθεται) για να γιορτάσεις, για να πανηγυρίσεις είναι να φωνάζεις άναρθρα πως γ…σες τον πρόεδρο της αντίπαλης ομάδας;
Καθείς και οι επιλογές του. Καθείς και η αισθητική του. Καθείς και οι σκοποί του. Καθείς και οι τρόποι που επιλέγει για να τους πετύχει. Από εκεί και πέρα όμως, είναι ζήτημα ευθυνών. Και αφήνοντας στην άκρη τις (υπαρκτές, εφόσον αναζητηθούν) ποινικές, είναι κυρίως ευθύνες πολιτικής και νοοτροπίας.
Ο δημαγωγός, ο λαϊκιστής, δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτός που τον επιλέγει όμως για να τον εκπροσωπεί, μπορεί να επιλέξει: αν θα θεωρεί μια αθλητική επιτυχία εφαλτήριο προόδου και εξέλιξης ή απλώς έναν βολικό τρόπο για να την καπελώνει αποδεχόμενος τον οχετό.
Καμία σχέση με όσα είπε στο τέλος του ματς…