ΠΟΛΟ

«Δεν υπογράφω, θάνατε»

Μόνο μια άηχη λέξη ξέρω, τον θάνατο. Στον απόλυτο και μονολεκτικό άγραφο νόμο του ξεδιπλώνεται κι αφανίζεται απ' ευθείας η διαλεκτική της ύπαρξης. Τέλος.
«Δεν υπογράφω, θάνατε»

Μόνο μια άηχη λέξη ξέρω, τον θάνατο. Στον απόλυτο και μονολεκτικό άγραφο νόμο του ξεδιπλώνεται κι αφανίζεται απ’ ευθείας η διαλεκτική της ύπαρξης. Τέλος.

Αμίλητοι με μηχανική αναπνοή μπροστά στον αθάνατο θάνατο, αυτό το τομάρι που συναντά τον… επόμενο -κυρίως- με δική του επιλογή και χωρίς να αναλαμβάνει καμία ευθύνη για ό,τι προκαλεί. Την αφήνει γι’ αυτούς που μένουν πίσω.

«Δεν υπογράφω», είπε για τον θάνατο ο Καζαντζάκης που δεν συνθηκολογούσε μαζί του. Δεν τον φοβόταν, αλλά επέμενε: «Δεν μου αρέσει». Μου πρότειναν πριν από αρκετή ώρα να γράψω ένα κείμενο για τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας γυναικών, που αισθάνθηκαν ότι είναι χρέος τους να αφιερώσουν την πρόκρισή τους στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη μνήμη των θυμάτων της πυρκαγιάς. «Θα υπογράψω», απάντησα στην πρόταση. Παρόλο που δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτό. Ηθελα. Κυρίως λόγω αγάπης προς αυτά τα παιδιά που αμείβονται το χρόνο με τρεις κι εξήντα (υπάρχουν μισθοί των 300 ευρώ στις πρώτες κατηγορίες της υδατοσφαίρισης), για να χάνουν τα καλοκαίρια τους και να φτιάχνουν τα δικά μας. Για να μην τις αδικήσω, για να πω ένα «ευχαριστώ» που έχουν δεχθεί από πολύ μικρές να μην κάνουν διακοπές κι ίσως για να κλέψω λίγο από το νεύρο τους, για λίγο οξυγόνο ρε γαμώτο. Τώρα, το έχουμε ανάγκη. Τελικά, έμεινα να κοιτώ μια οθόνη σαν χάνος για πολύ.

Οι περισσότεροι έχουμε επικεντρωθεί στις πράξεις, αποφεύγοντας συνειδητά τα λόγια για τον όλεθρο. Ακόμη μετράμε νεκρούς, θρηνούμε, αγωνιούμε για τους αγνοούμενους και η σκέψη μας προσανατολίζεται στην έμπρακτη και ψυχολογική υποστήριξη όσων βγήκαν ζωντανοί από την κόλαση και υποφέρουν. Ανθρώπων και ζώων.

Οσοι βίωσαν τη φρίκη και την απώλεια αποκλείεται να μάθουν πως 13 κορίτσια αφιέρωσαν αυτή νίκη τους στους νεκρούς της πυρκαγιάς. Και ούτε που τους νοιάζει, δηλαδή. Ζουν έναν εφιάλτη και θα παραμείνουν για πολύ σε αυτόν. Ψυχολογική υποστήριξη δεν θα τους προσφέρει αυτή η κίνηση, όταν και αν κάποια στιγμή ενημερωθούν. Αλλά, θα αντιληφθούν την πράξη ευγένειας και τιμής των κοριτσιών, τα οποία έκαναν αυτό που ένιωσαν. Το ελάχιστο, εκεί, στη Βαρκελώνη. Το μεγάλο χρυσό μετάλλιο το κερδίζεις με τη στάση ζωής και είναι σημαντικότερο από ένα κρεμασμένο μενταγιόν στο στήθος. Το έχουν κερδίσει όσοι έσπευσαν να σταθούν στους ανθρώπους, οι εθελοντές που μπήκαν στη φωτιά και εξυπακούεται οι πυροσβέστες. Αυτοί που θα έπρεπε να ευχόμαστε -ναι!- να… «ξύνονται όλο το χρόνο». Να τους πληρώνουμε, -ναι!- «για να κάθονται», που ισχυρίζονται οι μωρές στρίγκλες. Δυστυχώς, ο θάνατος ήταν αυτός που μας θύμισε ότι επείγει να αγαπήσουμε τον κόσμο όλο. Πάλι, με οδυνηρό τρόπο το αντιληφθήκαμε.

Ο Γιώργος Μορφέσης, ο προπονητής των κοριτσιών, μονολόγησε: «Ωραίος είναι ο αθλητισμός, όμως άλλα είναι τα σοβαρά της ζωής». Το ξέρουν και οι αθλήτριές του αυτό, που έλαβαν τα άσχημα μαντάτα με μια ημέρα καθυστέρηση. Ανήμερα της πυρκαγιάς γιόρταζαν την πρόκρισή τους στα ημιτελικά και τα γενέθλια της 19χρονης Πρωτόπαππα. Το επόμενο πρωί τους κόπηκε το γέλιο κι η αποστολή έτρεχε να βρει μαύρες κορδέλες πένθιμες να φορέσουν οι δυο ομάδες, ανδρών και γυναικών.

Οταν ο αριθμός των νεκρών είχε ξεπεράσει τους 70, άρχιζε ο αγώνας των αγοριών με την Ισπανία. Ο Βλάχος έκλαιγε, τα παιδιά ήταν σκυθρωπά. Για ένα λεπτό σώπασε η Piscines Bernat Picornell στη μνήμη των θυμάτων κι ούρλιαζε ο πόνος. Οι αθλήτριες είχαν μία ημέρα περιθώριο να μιλήσουν γι’ αυτό. Οι διεθνείς της ομάδας των ανδρών καμία.

Η Εθνική γυναικών έπαιξε μαγικό πόλο κι έγινε η αφορμή για να χαμογελάσουν -έστω όσο διαρκεί μια ριπή οφθαλμού- τουλάχιστον αυτοί που δεν βίωσαν την απώλεια στο πετσί τους, αλλά ασθμαίνουν από πίκρα. Η αλλαγή στο ύφος της ροής των ειδήσεων ήταν σαν αστραπιαία λάμψη μέσα στο μαύρο των ημερών. Μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, επειδή θυμηθήκαμε ότι εκεί έξω υπάρχει και η θετική πλευρά. Είναι η υγεία όλων μας. Ολων. Είναι η δύναμη της ζωής. Η ζωντάνια των νέων παιδιών που είναι γερά και αγωνίζονται. Είναι η ζωή! Με αγάπη για τη ζωή φουσκώνει το κύμα αλληλεγγύης που πλέει προς το Μάτι. Ενα δυνατό κύμα ως έναυσμα για να σηκωθούν όρθιοι ξανά, οι συνάνθρωποί μας. Κάποιοι θα αργήσουν να επανέλθουν. Αλλοι θα απελπιστούν, θα εκδηλώσουν άρνηση. Αυτοί που είχαν οικογένεια κι έμειναν μόνοι, αυτοί που έχασαν τα παιδιά τους, τα παιδιά που έμειναν ορφανά. Όλοι τους πρέπει να έχουν εμάς και το 2019 και το 2020 και πάντα…

Διαβάσατε το άρθρο με τίτλο ««Δεν υπογράφω, θάνατε»», όπου αναφέρθηκαν τα παρακάτω #tags (ετικέτες). Για σχετικά άρθρα επιλέξτε #tag.
Post on Facebook Post on X (Twitter) Post on LinkEdin Send this post with WhatsApp Send this post with Viber E-mail Post
Εγγραφείτε στα Σελίδα του του Sportime στην πλατφόρμα των Google news για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
Μαρία Καούκη

Αρθρογραφεί στο Sportime.GR και είναι συντάκτης του άρθρου αυτού.